Wykres przedstawia rentgenowski analog źródła fali grawitacyjnej GW170817, powstałej w wyniku połączenia dwóch gwiazd neutronowych. Po lewej stronie znajduje się suma obserwacji z Obserwatorium Chandra, przeprowadzonych pod koniec sierpnia i na początku września 2017 r., A po prawej suma obserwacji z Chandra na początku grudnia 2017 r. Analog jest pokazany w lewym górnym rogu galaktyki NGC 4993, odległej o 130 milionów lat świetlnych od nas. W ciągu 3 miesięcy kontrahent stał się 4 razy jaśniejszy
Poświata po połączeniu odległych gwiazd neutronowych, obserwowana w sierpniu 2017 r., Nadal świeciła, odzwierciedlając zdarzenie, które miało miejsce w odległości 138 milionów lat świetlnych. Nowe obserwacje z Obserwatorium Chandra pokazują, że wybuch promieniowania gamma był bardziej złożony niż początkowo sądzono.
Zazwyczaj błyski te świecą przez krótki czas, gdy zderzają się z otoczeniem. Następnie system przestaje wydzielać energię, a lampa gaśnie. Ale obserwacje nie odpowiadają zwykłemu zrozumieniu.
Teoria kokonu
Nowe dane próbują wyjaśnić za pomocą bardziej złożonych modeli pozostałości po połączeniu gwiazd neutronowych. Jedną z możliwości jest to, że połączenie aktywowało strumień reaktywny, który wstrząsnął otaczającymi gazowymi odpadkami, tworząc czerwono-gorący kokon wokół reaktywnego strumienia świecącego w promieniowaniu rentgenowskim i świetle radiowym. Obserwacje rentgenowskie w zeszłym miesiącu pokazały, że emisje te stają się jaśniejsze z czasem. Podczas gdy radioteleskopy śledziły poświatę przez całą jesień, nie było to możliwe w obserwatoriach rentgenowskich i optycznych, ponieważ punkt na niebie był zbyt blisko Słońca.
Puzzle fizyczne
Niespodziewane zdarzenie sprawiło, że naukowcy zrozumieli, że fizyka napędza emisje. Po raz pierwszy fuzja gwiazd neutronowych została zauważona 17 sierpnia przy użyciu LIGO. To odkrycie otworzyło drzwi do nowej ery astronomicznej. Teraz naukowcy mogą obserwować zjawisko kosmiczne za pomocą fal grawitacyjnych - tętnienia w przestrzeni i czasie, przewidywanego przez Alberta Einsteina. Uważa się, że takie połączenia są odpowiedzialne za tworzenie ciężkich elementów (złota, platyny i srebra).
