Największy satelita Saturna, Titan, znajduje się za układem pierścieniowym. Epimetheus jest widoczny na pierwszym planie.
Nowe badania pokazują, że największy satelita w rodzinie Saturna ma potężne prysznice. Burze występują rzadko (raz na 29,5 roku), ale są bardziej powszechne niż sądzili naukowcy. W rzeczywistości oczekiwano, że ekstremalne wydarzenia powrócą raz na 1-3 tysiąclecia.
Burze powodują masowe powodzie na ogólnie pustynnych obszarach. Powierzchnia Tytana kopiuje ziemię płynącymi rzekami, dużymi jeziorami i morzami. Są też burzowe chmury przynoszące sezonowe ulewy. Ale tutaj nie mamy do czynienia z wodą i ciekłym metanem.
Modele pokazują, że te prysznice są odpowiedzialne za tworzenie lodowej powierzchni księżycowej, ponieważ ziemia tworzy skaliste. Na naszej planecie intensywne burze mogą prowadzić do silnych opadów, tworząc stożkowate obiekty - aluwialne wentylatory. Na Tytanie znajdują się podobne obiekty, ale tworzone przez prysznice metanowe.
Uważa się, że tę zasadę można zastosować do Marsa i innych ciał planetarnych. Zrozumienie związku opadów i warstwy powierzchniowej może pomóc zrozumieć zmiany warunków klimatycznych na Ziemi i innych planetach.
Tytan schwytany przez aparat Cassini
Luki aluwialne zostały zauważone przez statek Cassini, który zaczął badać Saturna od 2004 roku. Misja zakończyła się we wrześniu 2017 r., Kiedy jednostka weszła w planetarną atmosferę.
Naukowcy stoją w obliczu zupełnie nowego znaleziska, ale od dłuższego czasu obserwują powierzchnię Księżyca. Radar Cassini odzwierciedlał również dominację gigantycznych wydm piaskowych w niższych szerokościach geograficznych satelity, a na pełnym morzu, jeziora i morza są bardziej powszechne. Wentylatory aluwialne mają szerokość między 50 a 80 stopni.
Wszystko to sugeruje, że Titan ma regionalne różnice w opadach. Wczesne modele wykazały, że ciekły metan jest skoncentrowany w wyższych szerokościach geograficznych. Nikt jednak wcześniej nie zajmował się szczegółowym przeglądem zachowania ekstremalnych pryszniców, co może prowadzić do przeniesienia opadów i erozji.
Naukowcy musieli polegać na modelach komputerowych, ponieważ trudno jest śledzić proces opadów w całej orbitalnej ścieżce Saturna. Najczęściej deszcz gromadzi się bliżej biegunów, gdzie znajdują się morza i jeziora, a najbardziej intensywne opady deszczu spadają na 60 stopni szerokości geograficznej (punkt, w którym skupiają się wentylatory aluwialne).
