Nowe Horyzonty otworzyły region zimnych, gęstych zjonizowanych gazów w odległości kilkudziesięciu tysięcy mil za orbitą Plutona - atmosfera planety została wyrzucona przez wiatr słoneczny daleko w kosmos. Przez półtorej godziny po najbliższym podejściu, w obszarze wiatru słonecznego wokół strefy Plutona (wiatr słoneczny wokół Pluto-SWAP), czujniki statku zaobserwowały niezwykłą wnękę w nim - odpływ naładowanych elektrycznie cząstek ze Słońca - między 48 000 mil (77 000 km) a 68 000 mil (109 000 km) poniżej Plutona. Analiza SWAP tego obszaru wykazała, że wnęka jest wypełniona jonami azotu, tworząc „ogon plazmy” o nieokreślonym składzie i długości, przechodzący za planetą.
Podobne ogony plazmy istnieją na Wenus i Marsie. W przypadku Plutona, azot z atmosfery, zjonizowany przez słoneczne światło ultrafioletowe, został „wychwycony” przez wiatr słoneczny i wyrzucony z planety karłowatej, tworząc ogon plazmy, odkryty przez Nowe Horyzonty. W najbliższym podejściu jony azotu wykryto daleko przed Plutonem za pomocą specjalnego spektrometru energii cząstek (PEPSSI), zapewniając przewidywanie atmosfery parowania Plutona. Tworzenie się ogona plazmy jest jednym z podstawowych aspektów interakcji wiatru słonecznego z atmosferą Plutona, którego naturę określa kilka, wciąż słabo zbadanych czynników. Spośród nich być może najważniejsza jest szybkość utraty atmosfery. „To tylko pierwsze spojrzenie na otaczającą plazmę Plutona” - powiedział współtworzyciel Fran Baganal z University of Colorado, Boulder, który w zespole New Horizons jest odpowiedzialny za cząstki i plazmę. „W sierpniu otrzymamy więcej danych, które możemy połączyć z pomiarami atmosferycznymi Alicji i Rexa i obliczyć prędkość, z jaką Pluton traci atmosferę. Po tym będziemy mogli odpowiedzieć na pozostałe pytania dotyczące ewolucji atmosfery i powierzchni planety karłowatej, i określ, w jakim stopniu wiatr słoneczny oddziałuje z nią. ”
