Jest to rozkład galaktyk i zbliżenie niektórych protoklastów HSC. Obszary o wyższej i niższej gęstości są reprezentowane przez kolory czerwony i niebieski. W zbliżeniu białe koła oznaczają położenie odległych galaktyk. Oczekuje się, że czerwone obszary przekształcą się w gromady galaktyczne.
Wykorzystując Hyper Suprime-Cam (HSC) w teleskopie Subaru, naukowcy byli w stanie zidentyfikować około 200 protoklusterów - prekursorów galaktycznych gromad we wczesnym Wszechświecie (12 miliardów lat temu). Ujawnili również, że kwazary nie są skłonne do bycia w protoklusterach. Jeśli jednak istnieje, w pobliżu powinien znajdować się drugi. Wyniki budzą wątpliwości co do związku między protokoklastami a kwazarami.
W przestrzeni galaktyki są równomiernie rozmieszczone. Istnieją pewne miejsca zwane gromadami, w których dziesiątki i setki galaktyk znajdują się blisko siebie. Inne galaktyki są izolowane. Aby dowiedzieć się, w jaki sposób i dlaczego tworzą się klastry, ważne jest, aby badać nie tylko dojrzałych przedstawicieli w czasie rzeczywistym, ale także obserwować powstające protoklustry.
Prędkość światła jest skończona, więc obserwowanie odległych obiektów pozwala spojrzeć wstecz w czasie. Na przykład światło z obiektu żyjącego w odległości 1 miliarda lat świetlnych od nas zostało faktycznie wyrzucone 1 miliard lat temu i od tego czasu spędza czas na podróżach kosmicznych. Obserwując światło, naukowcy są w stanie zobaczyć obraz tego, czym był wszechświat w tym czasie. Jednak nawet w tej perspektywie protoklustery są rzadkie i trudne do zaobserwowania. Wcześniej znanych było tylko 20 takich obiektów. Trudno jest bezpośrednio śledzić odległe protoklastery, dlatego czasami używane są kwazary. Kiedy duża objętość gazu spada do centralnej supermasywnej czarnej dziury, zderza się z innym gazem i nagrzewa się do ekstremalnych temperatur. Zaczyna świecić jasno i staje się kwazarem. Pomysł polegał na tym, że gdy wiele galaktyk jest blisko siebie, połączenie dwóch z nich spowoduje niestabilność i spowoduje przepływ gazu do supermasywnej czarnej dziury jednej z galaktyk, tworząc kwazar. Jednak ze względu na rzadkość kwazarów i protoklusterów, tego powiązania nie można było potwierdzić w sposób dostrzegalny.
Aby uświadomić sobie naturę protoklusterów we wczesnym Wszechświecie, potrzebnych będzie więcej obserwacji. Teraz naukowcy przeprowadzają bezprecedensowy systematyczny przegląd protoklusterów w teleskopie Subaru. Naukowcom udało się już zidentyfikować 200 regionów, w których galaktyki zgromadziły się i uformowały protoklasty 12 miliardów lat temu.
Gwiazdy wskazują kwazary i jasne (słabe) galaktyki w tej samej epoce (w postaci kropek). Kontur pokazuje nadmiarowość galaktyki w stosunku do średniej gęstości. Naukowcy przyjrzeli się także związkowi między protokoklastami a kwazarami. Badali 151 kwazarów w tej samej erze i odkryli, że większość z nich nie jest blisko superdennych regionów galaktycznych. W rzeczywistości najjaśniejsze kwazary unikają najgęstszych sekcji. Dane sugerują, że kwazary nie są dobrym wskaźnikiem protoklastów, a mechanizmy inne niż fuzje galaktyczne będą potrzebne do wyjaśnienia ich aktywności.
Jednak naukowcy znaleźli dwie pary kwazarów żyjących w protokoklastach. Jest to rzadkie zjawisko i wskazuje na możliwość synchronicznej aktywności kwazara w środowisku protokoklastów. Obserwacje HSC są ważne, ponieważ umożliwiły systematyczne badanie protoklastów po raz pierwszy. Do czasu zakończenia przeglądu naukowcy planują znaleźć tysiące protoklastów.
