Czasami zaskakuje nas, jak dużo różnicy osiągniemy, dodając zwykłą wodę do procesu. Księżyc pojawił się 4,4-4,5 miliarda lat temu, po tym jak obiekt wielkości Marsa uderzył w naszą planetę. Uderzenie to utworzyło czerwono rozgrzaną i częściowo odparowaną tarczę materiału obracającą się wokół niemowlęcej planety. W rezultacie ostygło i pojawił się nasz satelita.
Przez wiele lat naukowcy wierzyli, że po uderzeniu wodór uzyskany z cząsteczek wody wydostał się z dysku i wyleciał w przestrzeń kosmiczną. Doprowadziłoby to do suchego księżyca, który odpowiadał analizie próbek. Ale dokładne badanie chemii księżycowej pokazuje, że może być bardziej wilgotne, co oznacza, że pojawiają się pytania o proces jej powstawania.
Naukowcy byli w stanie stworzyć szczegółowe modele, aby określić, czy mogą istnieć teorie księżycowe, które wyjaśniałyby obecność wody i brak innych lotnych pierwiastków, takich jak potas i sód. Użyli różnych warunków temperaturowych i objętości wody na dysku tworzącym satelitę. Przy wyższym ogrzewaniu dominowały pary krzemianów powstałe w wyniku odparowania płaszcza proto-Ziemi i napastnika. W niższych temperaturach woda przeważała na dysku, ale wodór nie był uwalniany, co nie czyni procesu wystarczająco wydajnym.
Jednak dobrze, że stworzone dotychczas modele odpowiadają wariantowi z perkusistą. Ale oznacza to również, że będziemy musieli szukać innych powodów, dla których na Księżycu jest tak mało potasu, sodu i innych lotnych pierwiastków. Być może byli początkowo obecni na satelicie i przenieśli się w kosmos później.
