Misja NASA New Horizons potwierdziła, że planeta karłowata Pluton ma swoją własną atmosferę, która przypomina długi ogon plazmy, przypominający ogon komety.
Chociaż Pluton znajduje się 40 razy dalej od Słońca niż Ziemia, nie oznacza to jednak, że nie zależy od wiatru słonecznego - strumienia zjonizowanych cząstek emitowanych przez słońce. Kiedy wiatr słoneczny wchodzi w interakcję z Plutonem, jego atmosfera jest odrzucana i gubi się w przestrzeni, tworząc długi ogon od 48 000 mil (77 000 km) do 68 000 mil (109 000 km) długości.
Takie cechy, jak wiadomo, są nieodłączne dla Marsa i Wenus - brak globalnego pola magnetycznego pozwala wiatrowi słonecznemu dmuchać gazy atmosferyczne w przestrzeń kosmiczną. W przypadku planety karłowatej Pluton, spektrometr PEPSSI New Horizons (skrót od Badania Ścisłego Spektrometru Plutonowego Energii) odkrył jony azotu przed wykonaniem bliskiego lotu i SWAP (skrót od Solar Wind Around Pluto), który ma mierząc interakcję Plutona z wiatrem słonecznym, odkrył wgłębienie wiatru słonecznego wypełnionego jonami azotu. Badania te pokazują, że azot w atmosferze Plutona jest jonizowany światłem ultrafioletowym ze słońca, a następnie, dzięki wiatrowi słonecznemu, tworzy długi ogon.
„To pierwsze spojrzenie na środowisko Plutona” - powiedział Fran Baggenal z University of Colorado, Boulder, który kieruje działem New Horizons Particle and Plasma. „W sierpniu otrzymamy więcej danych, więc możemy połączyć te dane z pomiarami narzędzi Alice i REX, a na koniec zrozumieć, jak szybko Pluton traci swoją atmosferę. Po tym będziemy mogli odpowiedzieć na inne pytania dotyczące ewolucji atmosfery i powierzchni Plutona „
