Planeta karłowata Ceres przeszła pośrednią reorientację biegunową o około 36 stopni. Wykorzystując dane z misji NASA Dawn (Dawn), naukowcy określili wielkość obciążenia poprzez trzy niezależne źródła potwierdzające. To pozwoliło nam naprawić zmiany gęstości planety karłowatej, zwłaszcza w skorupie. Analizę statystyczną topografii wykorzystano do analizy grzbietów i słupów paleo. Aby dopasować pęknięcia w korze, zastosowano metody Matsuyama i Nimmo.
Wielostopniowa reorientacja może wskazywać, że anomalia gęstości równikowej nadal ewoluowała w okresie przemieszczenia. Być może chodzi o to, że skorupa i płaszcz utrzymywały słabe wiązanie podczas rotacji, pozwalając korze na zmianę orientacji, gdy płaszcz „hamował”. Jeśli skorupa i płaszcz mogą się przesuwać względem siebie, oznacza to warstwę zmniejszonego tarcia między nimi. Jak zmniejszyć ten mechanizm? Wśród założeń wskazuje starożytny ocean wody pod korą. Od ponad 3 lat misja Dawn obraca się wokół Ceres, zbierając szczegółowe obserwacje i umożliwiając tworzenie szczegółowych modeli geofizycznych. Następnie można je dostosować do porównania z innymi bryłami lodu. Wśród przykładów warto przypomnieć paralelę między słynnym grzbietem równikowym Yapet (księżyc Saturna) a pozostałością paleo-równikowego grzbietu Ceres.
