Współczesny Mars wydaje się być suchą i niegościnną pustynią. Jednak naukowcy uważają, że w przeszłości na powierzchni można było obserwować nie tylko wodę, ale rzeki, jeziora, a nawet ocean. Gdzie poszła cała woda? Naukowcy uważają, że w końcu znaleźli potencjalnego sprawcę.
Czerwona planeta charakteryzuje się stałą obecnością pyłu, gdzie wielkość cząstek osiąga 1,5 mikrona. Cząstki te są reprezentowane przez tlenek żelaza. Ponieważ marsjańska grawitacja stanowi tylko około 38% ziemskich, prądy powietrzne łatwo podnoszą gigantyczne chmury pyłu na wysokość do 50 km. Jeśli dodamy tutaj prędkość wiatru 100 m / s, otrzymamy burze piaskowe na dużą skalę.
W 2018 r. Burza pyłowa całkowicie zamknęła planetę.
Czasami te burze piaskowe są tylko małymi żółtymi chmurami. Ale czasami ich skala obejmuje całą planetę, jak to miało miejsce w 2018 roku. Średni czas trwania burz pyłowych sięga 50-100 dni ziemskich.
Zaczęliśmy rozmawiać o tym zjawisku, ponieważ w nowym badaniu naukowcy uważają, że to olbrzymie burze pyłowe odegrały ważną rolę w usuwaniu wilgoci z marsjańskiej atmosfery. Naukowcy wzięli za podstawę wydarzenia z 2007 i 2018 roku. Zespół uważa, że takie burze pomagają gazowemu wodórowi powstającemu w wyniku wzrostu pary wodnej wyrwać się z warstwy atmosferycznej. Naukowiec Nicholas Hivens mówi:
„Udało nam się wykryć wzrost ilości pary wodnej w środkowej atmosferze z powodu burz pyłowych. Okazuje się, że para wodna unosi się z taką samą masą powietrza, która wzrasta wraz z pyłem ”.
Proces jest przeprowadzany, gdy cząsteczki wody w środkowej atmosferze (50-100 km) rozpadają się pod wpływem wiatru słonecznego na atomy wodoru i tlenu, po czym wodór jest przenoszony do przestrzeni przez wiatry słoneczne. Problem polega jednak na tym, że charakter usuwania wodoru jest bardzo zróżnicowany w ciągu roku. Dlatego ważne było, aby dowiedzieć się, czy burze pyłowe mogą podnieść parę wodną z niższej atmosfery do środkowej.
Naukowcy wykorzystali dane z orbitera MRO w celu określenia poziomu temperatury, ciśnienia, pyłu i oparów pary w 2007 r. Okazało się, że istnieje związek między przepływem pyłu a szybkością uwalniania wodoru.
Najprawdopodobniej małe burze piaskowe zwiększyły ilość pary wodnej w środkowej atmosferze, ale główne wydarzenia (2007 i 2018) wykazały gwałtowny skok wysokości (przekraczając wieloletnią średnią o setki razy).
Tornado kurzu na Marsie
Istnieją ciekawe wnioski dotyczące konkretnego wydarzenia w 2018 roku. Wzrost pary wodnej podczas burzy pyłowej zaobserwowano na wysokości 40-80 km. Niektórzy badacze sugerują, że pył nie tylko transportuje wodę, ale także odgrywa ważną rolę w ogrzewaniu atmosfery. Zrzuty pochłaniają ciepło, zwiększają ogólną temperaturę, co prowadzi do „pęcznienia” atmosfery i ułatwia proces gazów w przestrzeni. Naukowcy uważają, że miliardy lat temu duże burze pyłowe mogą przyspieszyć proces przenoszenia wody do wyższej atmosfery. Ale ważne jest, aby zrozumieć, że to tylko część układanki. Wcześniej naukowcy powiedzieli, że wśród czynników, które wpłynęły na utratę wody na Marsa, są również wiatry słoneczne, które stopniowo niszczą atmosferę.
Naukowcy planują kontynuować gromadzenie danych na temat burz pyłowych we współczesnym świecie. Oto tylko te wydarzenia mogą być bardzo niebezpieczne. Na przykład ostatnia wielka burza pyłowa w 2018 r. Spowodowała utratę łazika Opportunity, który 12 czerwca przeszedł w tryb uśpienia (jego panele słoneczne nie otrzymały światła). 13 lutego 2019 r. W NASA oficjalnie ogłoszono zakończenie misji, ponieważ urządzenie nie reagowało na sygnały.
