Wielkie i stabilne „zimne fronty” pędzą przez gromady Perseusza. Naukowcy wykorzystują obserwatorium rentgenowskie Chandra do zbadania tego zjawiska. System pogody kosmicznej rozciąga się na ponad 2 miliony lat świetlnych i porusza się o 5 miliardów lat dłużej niż nasz system.
Wykres pokazuje zimny front w gromadzie Perseusza. Tutaj wykorzystano dane Chandra, a także teleskopy XMM-Newton i ROSAT. Zimny front jest wydłużoną pionową strukturą po lewej stronie ramy. Udało mu się uciec ze środka gromady z prędkością 300 000 mil na godzinę.
Widok z góry na zimny front
Dolna wstawka pokazuje widok z góry formacji z Chandry. Jest to mapa temperatury, gdzie niebieski jest stosunkowo chłodnym obszarem (30 milionów stopni), a czerwony jest gorący (80 milionów stopni). Zimny front nie tylko osiągnął 1/3 wieku wszechświata, ale także podzielił się na dwie różne części. Naukowcy wierzyli, że taka starożytna formacja z czasem powinna zniknąć, ponieważ przez miliardy lat pęka w trudnych warunkach fal dźwiękowych i turbulencji.
Ale przejrzystość zimnego frontu wskazuje, że struktura jest zachowana przez silne pola magnetyczne owinięte wokół niej. Podczas gdy zimne fronty na Ziemi poruszają się wraz z rotacją planetarną, powstawanie gromad galaktycznych w atmosferze powstaje w wyniku ich zderzenia. Ciosy te powstają w wyniku oddziaływania grawitacyjnego, w którym gaz ucieka z jądra. Rozciąga się w łuk, jak strumień, i tworzy spiralny wzór zimnych frontów. Perseus Cold Front znaleziony w 2012 roku.
