Jest to złożony obraz Księżyca zrobiony przez orbitera LRO w czerwcu 2009 roku. Zwróć uwagę na obecność ciemnych obszarów - morze
Ostatnie badania wskazują, że wydłużone jasne pasma, które docierają do kraterów księżycowych, są w rzeczywistości znacznie dłuższe niż się wydaje. Okazuje się, że silne środowisko promieniowania i przestrzeni uderzeniowej przekształca skład cienkiej górnej warstwy satelity ziemskiego, powodując jego ciemnienie. Jeśli kopiesz głębiej, możesz zobaczyć te jasne paski, które pojawiają się, gdy spada obiekt kosmiczny.
Z tego okazuje się, że najjaśniejsze i najbardziej uderzające belki kraterowe powstały przy ostatnich upadkach. Większość kraterów nie ma promieni, ponieważ są starożytne. Naukowcy postanowili szczegółowo przeanalizować niektóre formacje, patrząc na ich długość i rozmiar kraterów, w celu uzyskania równania opisującego to zjawisko. W latach 70-tych Przeprowadzono badanie, w którym zaobserwowano związek między rozmiarem krateru a długością widzialnej wiązki, ale nigdy nie przedstawiono fizycznego wyjaśnienia. Krater musi mieć określony rozmiar, aby wyrzucone szczątki zniszczyły ciemną warstwę powierzchniową i odsłoniły jasny materiał, tworząc obserwowane promienie. Warto zauważyć, że promienie krateru są również obserwowane na Marsie, ale są znacznie dłuższe niż ich księżycowe odpowiedniki. Faktem jest, że Czerwona Planeta różni się w procesie wietrzenia.
