Układ Słoneczny jest w stanie pochwalić się różnymi cudami. Wśród nich stoi luksusowy Saturn, opasany największym układem pierścieni. Ale powinieneś się pospieszyć, aby cieszyć się tym widokiem, ponieważ istnieje podejrzenie, że pierścienie wkrótce znikną.
Kulminacja Układu Słonecznego
Saturn jest dużym gazowym gigantem, który miał szczęście, tworząc wokół siebie wspaniały system pierścieniowy. W 1610 r. pierwszym szczęśliwym obserwatorem był Galileo Galilei. Niestety, nie rozumiał, na co patrzy i nazwał planetę „potrójną” lub „z uszami” w swoich notatkach, co oznacza satelity lub nieznane formacje pod wypukłościami.
Christian Huygens okazał się bardziej zaradny. Obserwował planetę przez teleskop, powiększając obraz 50 razy, aw 1656 opublikował pierwszy raport na temat pierścieni. W nowoczesnym teleskopie trzy główne pierścienie są najlepiej widoczne, ale reszta wraz z przerwami i szczelinami została szczegółowo zbadana za pomocą misji Cassini.
Aparatura, która mogłaby
Sonda Cassini wraz z sondą Huygens została wystrzelona z Ziemi w 1997 r.. W 2004 udało mu się dostać na szóstą planetę. Rok później sonda wylądowała na Titanie, a sama jednostka kontynuowała eksplorację nowego świata. Dzięki misji udało nam się uzyskać archiwum informacji na dużą skalę, zarówno na temat planety, jak i jej satelitów. Ale także ludzie na całym świecie po raz pierwszy zamknęli pierścienie na dużą skalę. Co więcej, Cassini zdołał kilka razy przejść przez luki, a w 2017 wykonał ostateczne zanurzenie w atmosferze planety.
Misja zakończyła się dawno temu, ale naukowcy nadal rozszyfrowują otrzymane informacje. Ale wśród ustaleń jest dość smutny - Pierścienie Saturna mogą zniknąć.
Gdzie idą pierścienie?
Przybliżone pierścienie Saturna ze znakami imion. Przerwa Cassiniego znajduje się między A i B
W ostatnich chwilach życia Cassiniego starannie zbadał atmosferę planety, gdzie występuje dziwny „deszcz”. Jest to niesamowite zjawisko, w którym skupisko kropel wody i pyłu spada z przybliżonych pierścieni na planecie. Po raz pierwszy ten moment został zarejestrowany w latach 80-tych. podczas przejścia Voyagera, ale nikt nie mógł znaleźć dokładnej przyczyny.
Analiza aparatu wykazała, że pierścienie w składzie silnie przypominają komety z dużą ilością materiału organicznego, amoniaku i tlenu, które podczas „deszczu” uczestniczyły w złożonych interakcjach chemicznych. Zaskakujące jest jednak, że ilość opadów znacznie przekroczyła teoretyczne obliczenia. Oznacza to, że przy pierścieniach C i D ryzykujemy pożegnanie w dość szybkim tempie. Niektóre trwały setki lat. Bardziej optymistyczni badacze uważają, że D zniknie w ciągu 7-60 tysięcy lat. Żyje dłużej, jeśli jest w stanie wybrać materiał z C, który przetrwa z 700 000 lat do 7 milionów.
Postscript
Nikt nie wie dokładnie, ile pierścieni Saturna nadal będzie w stanie zadowolić ziemskich obserwatorów. Jednak współczynnik wyczerpania został już naprawiony. Dlatego kieruj teleskopy na niebo i ciesz się, ponieważ przyszłe pokolenia są narażone na spotkanie wyczerpanego gazowego giganta.
