Gdy łazik Curiosity przesuwa się po Marsie, wodnista przeszłość planety staje się wyraźniejsza i ostrzejsza. Na początku 2017 r. Naukowcy ogłosili odkrycie ewentualnych wysuszonych pęknięć w kraterze Gail, które 3,5 miliarda lat temu wypełniły się jeziorami. Nowe badanie potwierdza to założenie i oferuje nowe dane na temat starożytnego klimatu marsjańskiego.
Teraz jest pewność, że to brud. Suszone pęknięcia pojawiają się tylko tam, gdzie mokry osad jest wystawiony na działanie powietrza. Ponadto ich położenie bliżej środka starożytnego jeziora, a nie krawędzi, wskazuje, że poziomy jezior rosną i spadają z czasem.
Naukowcy skupili się na kamiennej płycie zwanej „Starym Soaker”. Przecinają się wielokąty, które wyglądają identycznie jak ziemskie efekty suszenia. Z pomocą Curiosity udało nam się uzyskać fizyczną i chemiczną analizę formacji.
Obraz płyty Squid Cove wydobyty przez łazik Curiosity na 1555. zolu. Czerwona powierzchnia pokryta jest grzbietami wystającymi z pęknięć resztkowego osadu w wyschniętym kraterze Gale około 3,5 miliarda lat temu. Pokrywa 60 cm szerokości
Istnieją dowody na to, że wielokąty ograniczone jedną warstwą skał i osadów wypełniających szczeliny między nimi powstają w wyniku ekspozycji na powietrze, a nie przez inne mechanizmy, takie jak pęknięcia termiczne i hydrauliczne. I choć naukowcy odgadli to od czasu lądowania Curiosity w 2012 roku, dopiero teraz udało nam się bezpośrednio zobaczyć tę funkcję.
