Jasny obszar nowych gwiazd w Wielkim Obłoku Magellana jest ustalany przez instrument MUSE na Bardzo Dużym Teleskopie. Niewielka ilość pyłu umożliwiła wyizolowanie złożonych szczegółów obszaru w świetle widzialnym.
Określona część Wielkiego Obłoku Magellana świeci jasnymi kolorami na zdjęciu uzyskanym za pomocą narzędzia MUSE na Bardzo Dużym Teleskopie. Obszar LHA 120-N 180B (N180 B) jest odmianą mgławicy H II i jest uważany za kolebkę dla narodzin nowych gwiazd.
Wielki Obłok Magellana jest satelitarną galaktyką karłowatą Drogi Mlecznej obserwowaną z półkuli południowej. Odległe od nas na 160 000 lat świetlnych. Jedyna spiralna tuleja jest zwrócona do nas, dlatego obszar N180 B jest wyraźnie widoczny.
Plamy H II to międzygwiezdne chmury zjonizowanego wodoru. Regiony te znane są jako szpitale gwiezdne, a nowo utworzone masywne gwiazdy są odpowiedzialne za jonizację otaczającego gazu. Niezwykła forma N180 B przypomina bańkę zjonizowanego wodoru na dużą skalę otoczoną czterema mniejszymi pęcherzykami.
W głębi jasnej chmury MUSE był w stanie zbadać strumień wyrzucony przez młodą gwiazdę (12 razy masywny), który nazwano HH 1177. Za pierwszym razem taki strumień był obserwowany w świetle widzialnym poza Drogą Mleczną, ponieważ są one zwykle ukryte za zakurzonym otoczeniem. Ale w Wielkim Obłoku Magellana nie ma zbyt wiele pyłu, dlatego HH 1177 jest widoczny przy widzialnych długościach fal. Jest wyciągany na 33 lata świetlne i uważany jest za jeden z najdłuższych odrzutowców.
HH 1177 jest w stanie opowiedzieć o wczesnych etapach życia gwiazd. Wiązka jest silnie skolimowana i połączona z dyskiem akrecyjnym gwiazdy, co pozwoli zrozumieć, w jaki sposób młode obiekty gwiazdowe otrzymują materię. Naukowcy zauważyli, że gwiazdy o wysokiej i niskiej masie uwalniają skolimowane dżety, takie jak HH 1177, używając podobnych mechanizmów, co oznacza, że powstają w podobny sposób.
Ostatnio urządzenie MUSE zostało znacznie ulepszone przez dodanie optyki adaptacyjnej - procesu kompensacji rozmycia atmosfery, co umożliwia tworzenie obrazów o wysokiej rozdzielczości. Teraz narzędzie bardziej szczegółowo bada Wszechświat, zbliżając się do możliwości Kosmicznego Teleskopu Hubble'a.
