Niesamowita mgławica planetarna została przechwycona przy użyciu instrumentu FORS2 na Bardzo Dużym Teleskopie. Możesz zobaczyć jasną gwiazdę centralną w Abell 36 i otaczającą ją mgławicę planetarną. Bliżej nas znajduje się asteroida, która pozostawiła słaby ślad poniżej i na lewo od centralnej gwiazdy. W tle widać błyszczącą galaktyczną tablicę.
Słaby i ulotny blask mgławicy planetarnej ESO 577-24 utrzymuje się przez krótki okres 10 000 lat. W astronomii to tylko chwila. Bardzo duży teleskop był w stanie uchwycić tę powłokę z jasnego, zjonizowanego gazu - ostatni wydech umierającej gwiazdy, której płonące szczątki są widoczne u podstawy obrazu. Wraz z ekspansją powłoka gazowa mgławicy planetarnej matowieje i stopniowo znika z widoku.
Mgławica Planetarna - pozostałości martwej olbrzymiej gwiazdy, która wyrzuciła zewnętrzne warstwy i zostawiła gorący krasnolud. Czerwone karły - gwiazdy na ostatnim etapie życia, które wyczerpały paliwo w jądrach i zaczęły się kurczyć pod wpływem grawitacji.
Kiedy czerwony olbrzym kurczy się, silne ciśnienie ponownie aktywuje gwiezdny rdzeń, zmuszając go do zrzucenia zewnętrznych warstw w przestrzeń w postaci potężnego gwiezdnego wiatru. Rdzeń emituje wystarczająco intensywne promienie ultrafioletowe, aby jonizować wyrzucone warstwy i czynić je błyszczącymi. W rezultacie przed nami pojawia się mgławica planetarna.
Określona mgławica planetarna została odkryta w 1966 roku. Odległa jest od nas 1400 lat świetlnych. Gdy gwiazda karłowata ochłodzi się, mgławica będzie się rozszerzać, aż powoli zniknie z widoku.
