Gdy gwiazda przypominająca gwiazdę marnuje swoje zasoby i zaczyna zanikać, gwałtowne gwiezdne wiatry rozrywają ją na kawałki, rzucając ogromną ilość gwiezdnej materii w kosmos. W rezultacie pojawia się mgławica planetarna lub gigantyczna bańka rozszerzającego się gazu, ukazująca piękne pożegnanie gwiazdy.
Szczególnie wyrafinowana mgławica planetarna widoczna na obrazie dużego teleskopu ESO nosi nazwę ESO 378-1. Była mało znana aż do momentu, gdy potężny teleskop znajdujący się w północnej części Chile nie powiększył wynikowego obrazu.
Nazywana jest także Mgławicą Sowa Południowa. Ta mgławica planetarna leży około czterech lat świetlnych od swojej wizualnej kuzynki, Mgławicy Sowa, w północnym gwiazdozbiorze Hydry. Zjawisko takie jak mgławica planetarna jest bardzo krótkotrwałe. Kiedy gwiazda jest 8 razy lżejsza niż nasze Słońce, gwiazda zaczyna zanikać, ogromna chmura gazu najpierw rozszerza się w przestrzeni międzygwiezdnej, jasny rdzeń gwiazdy pozostaje w jej centrum, emitując potężny strumień ultrafioletowego koloru, który powoduje, że chmura świeci.
Gdy mgławica zniknie, biały karzeł pozostanie sam, jarzący się i powoli chłodzący przez kilka miliardów lat.
