Złożony obraz chmury OMC-1 w Orionie. Widzicie wybuchową naturę gwiezdnych narodzin. Oto kilka młodych gwiazd wyrzuconych 500 lat temu.
Około 500 lat temu dwaj protagoniści postanowili spotkać się i wywołać potężną eksplozję. Używając atakamskiej dużej kratki o milimetrowym zasięgu (ALMA), naukowcy śledzili rozproszone fragmenty tego zdarzenia. Dzięki temu można uzyskać wyobrażenie o okrutnym związku gwiazd towarzyszących.
Około 100 000 lat temu kilka protostatów z chmury Oriona (odległych od nas o 1,5 tysiąca lat) zmagało się z grawitacją i zaczęło stopniowo się zbiegać. W końcu zderzyli się, tworząc potężną erupcję, która wystrzeliła pozostałe protostary i ogromną ilość piły i gazu w przestrzeń międzygwiezdną z prędkością 150 km / s. W tym samym czasie uwolniono tak ogromną ilość energii, równą tej, która została odtworzona przez Słońce w ciągu 10 milionów lat. Resztki tej akcji można teraz obserwować z Ziemi.
Gwiezdne grupy (jak w Orionie) pojawiają się, gdy zakurzona i gazowa chmura, przewyższająca Słońce masą setek razy, zaczyna się kruszyć z powodu wpływu własnej grawitacji. Protestariusze tworzą się w najgęstszych regionach i rozpoczynają swój chaotyczny ruch. Z biegiem czasu „uspokajają się” i poddają grawitacji największego protogwiazdy. Jeśli gwiazdy zostaną zlokalizowane zbyt szybko, zamiast osiedlić się w galaktyce, rozpoczną proces aktywnej interakcji. Takie eksplozje nie będą trwać wiecznie, a szczątki są widoczne przez wieki.
Jednak John Bally z University of Colorado twierdzi, że eksplozje protostatów mogą być powszechne, ponieważ pomagają regulować tempo powstawania gwiazd w wielkoskalowych obłokach molekularnych.
Wskazówki dotyczące wybuchowego charakteru tego wydarzenia pojawiły się w 2009 roku, podczas obserwacji Submillimeter Array na Hawajach. Ale ALMA ujawnia nowe szczegóły dotyczące rozkładu i wysokiej prędkości gazu tlenku węgla (CO). Pomaga to naukowcom zmierzyć siłę eksplozji i zrozumieć, jak wpływa ona na powstawanie gwiazd.
„Bardzo często ludzie porównują eksplozje gwiazd ze starymi gwiazdami. Na przykład śmierć supernowej z powodu wpływu masywnej gwiazdy lub erupcja nowej na zapadającej się powierzchni - mówi Bally. - „Ale teraz rozważamy nowy niesamowity etap - narodziny gwiazd”.
