Od dziesięcioleci próbują znaleźć odpowiedź na pytanie: „Czy trzepot skrzydeł motyla może doprowadzić do huraganu w Kalifornii?”. Wielu nie widzi żadnego związku między tymi dwoma wydarzeniami w takich skalach na Ziemi.
Ale w kosmosie niewielkie fluktuacje wiatru słonecznego zbliżającego się do magnetosfery Ziemi mogą wpływać na przyspieszenie i moc kosmicznych huraganów.
Naukowcy po raz pierwszy szczegółowo przeanalizowali, w jaki sposób wiatry słoneczne zmieniają właściwości kosmicznych huraganów, a mianowicie transfer plazmy do tarczy magnetycznej. Huragany powstają na skutek niestabilności Kelvina-Helmholtza (CG). Gdy plazma słoneczna przenika magnetyczną linię ziemi, powstają duże wiry (10 000–40 000 km).
Ta wizualizacja powstała na podstawie obrazów NASA i symulacji MHD. Przed tobą jest przestrzeń blisko Ziemi ze starożytną magnetosferą, magnetogelem i przezroczystymi warstwami z dużymi falami Kelvina-Helmholtza Fala CG jest jednym ze sposobów przesyłania energii, pędu i masy z wiatru słonecznego do magnetosfery planetarnej. Oscylacje mogą wpływać na tempo wzrostu fal i ich wielkość.
Stwierdzono, że wraz ze wzrostem prędkości wiatru słonecznego wzrasta moc fluktuacji. Zrozumienie tych procesów pomoże lepiej przewidzieć pogodę kosmiczną i zabezpieczyć satelity w pasach promieniowania.
Kosmiczne huragany występują na warstwach granicznych emisji koronalnych. Fale CG mogą zmieniać kierunek i charakterystykę emisji, co wpływa na pogodę kosmiczną. Ponadto fale zapewniają ogrzewanie plazmowe przez miliony stopni Fahrenheita, a zatem odnoszą się do procesu ogrzewania gwiazdowego.
