Sonya Tiku jest profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Nauk o Ziemi i Planetarnym na Uniwersytecie Rutgers. Studiuje próbki księżycowej skały na szalce Petriego.
Tajemnicze zawirowania księżyca - jedna z najpiękniejszych anomalii Układu Słonecznego. Tę tajemnicę można wreszcie rozwiązać za pomocą badań z Rutgers University i University of California w Berkeley.
Odkrycia wskazują na dynamikę starożytnej księżycowej przeszłości, działając jako miejsce z aktywnością wulkaniczną i wewnętrznie wytworzonym polem magnetycznym. Dane te podważają zwykły obraz geologiczny ziemskiego satelity.
Lunarne loki przypominają jasne, jasne chmury rysowane na ciemnej powierzchni księżyca. Najbardziej znany jest Rainer Gamma, który rozciąga się na 40 mil i jest bardzo popularny wśród astronomów. Większość księżycowych zwrotów ma taki sam układ z potężnymi zlokalizowanymi polami magnetycznymi. Jasne i ciemne wzory mogą tworzyć się, gdy pola magnetyczne odpychają cząstki wiatru słonecznego i powodują, że niektóre części powierzchni Księżyca schodzą wolniej.
Jednak powód powstawania pól magnetycznych i turbulencji przez długi czas pozostawał tajemnicą. Aby rozwiązać ten problem, musisz dowiedzieć się, która cecha geologiczna jest zdolna do tworzenia pól magnetycznych i dlaczego magnetyzm jest tak potężny. Badając złożoną geometrię wirów księżycowych i związanych z nimi pól magnetycznych, naukowcy opracowali modele matematyczne dla magnesów geologicznych. Okazało się, że każdy wir powinien znajdować się nad obiektem magnetycznym, scharakteryzowanym jako wąskie zjawisko, przykryte blisko powierzchni. Opis ten dobrze pasuje do rur lawy - długich i wąskich struktur utworzonych przez płynącą lawę podczas okresów erupcji wulkanicznych. Lub z zaporami lawy - pionowe arkusze magmy osadzone w skorupie księżycowej.
Wir wirowy Reinera Gammy w przeglądzie orbiter NASA LRO
Pojawiło się kolejne pytanie: w jaki sposób ćmy z rur lawowych i matek mogą stać się tak magnetyczne? Odpowiedź leży w reakcji, która może być unikalna dla księżyca podczas starożytnych erupcji (ponad 3 miliardy lat temu).
Wcześniejsze eksperymenty wykazały, że wiele księżycowych skał ulega namagnesowaniu po podgrzaniu do temperatury powyżej 600 ° C w środowisku bez tlenu. Faktem jest, że niektóre minerały są niszczone w wysokich temperaturach i emitują metaliczne żelazo. Jeśli w pobliżu znajduje się silne pole magnetyczne, żelazo zostanie namagnesowane wzdłuż kierunku tego pola. Na Ziemi zwykle tak się nie dzieje, ponieważ tlen wzbogaca żelazo. Teraz tak się nie stanie na Księżycu, pozbawionym globalnego pola magnetycznego.
Jednak starożytne pole magnetyczne księżyca obejmowało 1-2.5 miliarda lat. Jest dłuższy niż wcześniej sądzono i zbiega się z okresem powstawania rur lub zapór lawy. Teraz musisz odwiedzić wir księżycowy i zbadać go bezpośrednio.
