W pierwszych kilku sekundach powstawania Wszechświata powstały nie tylko cząstki elementarne, ale także pola magnetyczne. Naukowcy z Instytutu Astrofizyki. Max Planck zdecydował się na przykładzie modelu 3D pokazać, jak teraz powinny wyglądać te pola.
Wielki Wybuch wciąż ukrywa tajemnice. Naukowcy używają różnych metod, aby uzyskać informacje o pierwszych chwilach istnienia przestrzeni. Jedną z opcji są kosmiczne pola magnetyczne tworzone w momencie narodzin wszystkiego i wciąż istniejące.
Pola kosmiczne: przecinają galaktyczną gromadę Perseusza-Ryby z rozkładem materii (szary) i polem magnetycznym Harrisona (niebieskie strzałki)
Istnieje prosty efekt plazmowo-fizyczny zwany efektem Harrisona. To on miał stworzyć pola magnetyczne w Wielkim Wybuchu. Wirowe ruchy we wczesnej przestrzeni tworzyły prądy elektryczne z tarcia, dlatego pojawiło się pole magnetyczne.
Znając informacje o wirach plazmy we wczesnym Wszechświecie, można szczegółowo obliczyć proces generowania pól magnetycznych. Niezbędne informacje znajdują się w galaktykach rozmieszczonych wokół nas. Naukowcy znają prawa ich powstawania i dlatego można całkiem dokładnie śledzić ewolucję rozkładu materii.
Widać tutaj, że siła pola magnetycznego Harrisona jest uśredniona dla kuli o promieniu 300 milionów lat świetlnych wokół Ziemi. Dwa obszary o szczególnie silnych przypływach to Perseusz Ryby galaktyczne (po prawej) i Panna (powyżej)
Naukowcy postanowili wykorzystać te logiczne wnioski do obliczenia dzisiejszych pozostałości pierwotnych pól magnetycznych w naszym regionie kosmicznym. W tym celu zbadaliśmy rozkład galaktyk na najbliższym terytorium i koncentrację materii podczas Wielkiego Wybuchu. Uwzględniono także efekt Harrisona. W rezultacie okazało się, że można przewidzieć strukturę i morfologię pierwotnego pola magnetycznego w odległości 300 milionów lat świetlnych.
Niestety, teoria ta nie może być zweryfikowana przez obserwacje: obliczone pole jest 27 rzędów wielkości mniejsze niż pole magnetyczne naszej planety i poniżej aktualnego progu pomiaru. Jednak prognozy pokazują, że naukowcy rozumieją cechy i efekty kosmiczne z dużą dokładnością. Być może w przyszłości będzie możliwe zmierzenie tej funkcji. W końcu 100 lat temu Einstein uważał, że fale grawitacyjne są zbyt słabe, aby je wykryć.
