Teleskop Hubble'a uchwycił białego karła PM I12506 + 4110E (jasny obiekt wyświetlany jako czarny negatyw) i jego pole, w tym dwie odległe gwiazdy PM12-MLC1 i 2. Dwie możliwe ścieżki, wzdłuż których podąża obiekt, jedna z nich przechodzi przez gwiazdę z bliskiej odległości, co może prowadzić do soczewkowania grawitacyjnego. Naukowcy zasugerowali użycie takich zdarzeń do obliczenia mas zwartych obiektów.
Określenie masy ciała niebieskiego jest jednym z najtrudniejszych zadań astronomii obserwacyjnej. Najbardziej skuteczna metoda wykorzystuje systemy binarne, ponieważ parametry orbity zależą od dwóch mas. Jeśli mówimy o czarnych dziurach, gwiazdach neutronowych i białych karłach (końcowych etapach ewolucyjnych), wiele z nich to pojedyncze i słabe obiekty. W rezultacie naukowcy nie wiedzą o masowości wielu z nich.
To pytanie ma ogromne znaczenie, ponieważ obiekty biorą udział w dramatycznych wydarzeniach, takich jak narastanie materiału, promieniowanie promieniowania energii lub fuzji, co prowadzi do fal grawitacyjnych, rozbłysków gamma lub supernowych typu Ia. Naukowcy proponują nową metodę określania mas izolowanych zwartych obiektów - soczewkowanie grawitacyjne. Ścieżka wiązki światła zostanie zgięta z powodu obecności masy. Efekt ten został obliczony w ogólnej teorii względności. Masywne ciało będzie funkcjonować jako soczewka, która zniekształca obraz obiektu. Wszystkie cechy zniekształcenia będą oparte na masie ciała niebieskiego.
Analiza pokazuje, że ścisła populacja zwartych obiektów zawiera około 250 gwiazd neutronowych, 5 czarnych dziur i około 35 000 białych karłów odpowiednich do dalszych badań. Dzięki informacjom na temat ogólnego ruchu białych karłów można uzyskać statystyczną ocenę 30–50 zdarzeń soczewkowania na dekadę obserwacji za pomocą teleskopu Hubble'a, Gaii i JWST.
Ponadto planowane jest wykorzystanie aktualnych badań gwiazd, takich jak Gaia, w celu wyjaśnienia pozycji i ruchów ciał. To pozwoli dokładnie przewidzieć, jak śledzić obiekty do soczewkowania.
