Ścieżka wiązki światła jest wygięta z powodu obecności masy. Efekt ten wyjaśnia ogólna teoria względności, w której masywne ciało może działać jako „soczewka grawitacyjna” i zniekształcać obiekt znajdujący się za nim. Po raz pierwszy tę cechę potwierdzono w 1919 r., Po gwiezdnym świetle wygiętym przez masę słoneczną. Mikrosoczewkowanie to krótka lampa błyskowa, która pojawia się, gdy soczewka grawitacyjna zmienia intensywność światła widzialnego z odległej gwiazdy.
Około 30 lat temu naukowcy przewidywali: jeśli zdarzy się, że zaobserwujesz zdarzenie mikrosoczewkowania z dwóch punktów widzenia, wówczas obliczenie paralaksy połączy odległość ciemnego obiektu. Pierwszy pomiar mikrosoczewkowania paralaksy małego obiektu gwiazdowego za pomocą Spitzera i teleskopów naziemnych przeprowadzono kilka lat temu. Ale szkoda, że posiadanie tylko dwóch punktów widzenia pozostawia miejsce na dwuznaczności. Dlatego musisz użyć trzech lokalizacji.
W nowym badaniu przeprowadzonym przez zespół Jennifer Yi jako pierwsza zdołała wykonać ten pomiar z trzech punktów: misji Spitzera, Ziemi i Keplera K2. Obiektywem był MOA-2016-BLG-290 - gwiazda, której masa osiąga zaledwie 0,07 Słońca (70 mas Jowisza). Żyje w odległości 22 000 lat świetlnych na terytorium Drogi Mlecznej.
