Po raz pierwszy astronomowie połączyli obserwacje naziemne z danymi z teleskopu kosmicznego, aby zmierzyć odległość do obiektu gwiezdnego, która została odkryta przez mikrosoczewkowanie.
Mikrosoczewkowanie występuje, gdy masywny obiekt, taki jak słaba gwiazda, brązowy karzeł, planeta, a nawet czarna dziura, przechodzi przed odległymi gwiazdami. Zgodnie z przewidywaniami teorii względności Einsteina, kiedy planeta dryfuje przez naszą galaktykę, jej pole grawitacyjne będzie nieznacznie zniekształcone przez czasoprzestrzeń.
Z punktu widzenia Ziemi, kiedy planeta dryfuje przed odległą gwiazdą, światło gwiazd może zginać się wokół planety, tworząc efekt soczewkowania. Podobnie jak szkło powiększające przed żarówką, soczewka grawitacyjna na krótko rozjaśnia światło z gwiazdy.
W naszej galaktyce są miliardy gwiazd, swobodnie dryfujących planet, brązowych karłów i słabych gwiazd, więc niemożliwe jest przewidzenie, kiedy i gdzie nastąpi mikrosoczewkowanie. Oczywiście, jeśli nie masz niebiańskiego obiektu, który znajdzie się między nami a gwiazdą.
Ponieważ wykrywanie zdarzeń mikrosoczewkowania jest dobrą rzeczą, astronomowie opracowali kilka naziemnych sieci badawczych, które wykorzystują teleskopy szerokokątne do ciągłego monitorowania dużych obszarów nieba. Po wykryciu zdarzenia zautomatyzowany system ostrzegania ostrzega społeczność astronomiczną, aby zmaksymalizować gromadzenie danych. Jest to zaskakujące, ale jest jedna rzecz, której brakuje w analizie zdarzenia mikrosoczewkowania - nie mamy informacji o odległości od Ziemi do obiektywu.
Ale teraz, łącząc szybką reakcję sieci teleskopów naziemnych i teleskopu NASA Spitzer, astronomowie zaprezentowali nową metodę mającą na celu obliczenie odległości od soczewek kosmicznych.
Nowy raport opublikowany w The Astrophysical Journal, astronom Jennifer Yee z Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CFA), Massachusetts. który odkryto za pomocą 1,3-metrowego warszawskiego teleskopu w Obserwatorium Las Campanas w Chile.
Zespół Yi wykorzystał okazję do wykorzystania Spitzera do skupienia się na przejściowym oświeceniu. Oba teleskopy zarejestrowały krzywą świetlną zdarzenia.
Spitzer obraca się wokół Słońca w tej samej odległości co Ziemia, ale pozostaje w tyle za Ziemią o około jedną szóstą trajektorii orbity wokół Słońca. Ta wyjątkowa okazja pozwoliła astronomom na stworzenie podstawy w trygonometrii astronomicznej.
Z reguły podczas pomiaru odległości od obiektów znajdujących się w ciągu lat świetlnych astronomowie dokonują pomiarów przez 6 miesięcy. Ponieważ Ziemia obraca się wokół Słońca w odległości 1 a. e (jednostka astronomiczna), to 6-miesięczne opóźnienie między obserwacjami stanowi punkt odniesienia 2 a. e. Jeśli znasz linię bazową i kątowe przemieszczenie obiektu niebieskiego, możesz oszacować odległość do tego obiektu. Ta metoda jest znana jako pomiar paralaksy. Dzięki jednoczesnemu pomiarowi tego samego zdarzenia mikrosoczewkowania astronomowie byli w stanie oszacować odległość do obiektu OGLE-2014-BLG -0939. Według wstępnych danych odległość szacuje się na 10 200 (+/- 1300) lat świetlnych.
Wiele pracy trzeba zrobić, aby scharakteryzować naturę tej „soczewki gwiazdowej”, ale metoda pomiaru odległości do niej jest oczywiście bardzo potężnym narzędziem.
