Po raz pierwszy supernowa SN 1987A pojawiła się na południowym nocnym niebie 24 lutego 1987 r. I stała się jednym z najbardziej badanych obiektów w historii astronomii. Supernowa powstała w wyniku katastrofalnej śmierci niebieskiego nadolbrzyma w Wielkim Obłoku Magellana - galaktyce satelitarnej Drogi Mlecznej odległej o 168 000 lat świetlnych. Była to najjaśniejsza supernowa od czasu supernowej Keplera w 1604 roku i pierwsza od czasu wynalezienia teleskopu.
Genialna nowa gwiazda została po raz pierwszy zauważona przez dwóch astronomów z Obserwatorium Las Campanas w północnym Chile. W nowym badaniu udało się stworzyć skalę czasową, demonstrując rozwój supernowej przez 25 lat (1992-2017). Strzały pokazują wybuch fali uderzeniowej. Autorzy dodają również dowody na to, że ekspandująca pozostałość supernowej nie jest utworzona jako pierścień Saturna, ale w formie pączka (torusa). Potwierdzają również, że fala uderzeniowa osiągnęła prędkość 1000 km / s. Przyspieszenie nastąpiło z powodu faktu, że rozszerzający się torus przedostał się przez pierścień zanieczyszczeń.
