Wyrażenie „Dwie strony tej samej monety” jest nam znane od dzieciństwa i stanowi moment, w którym dwie pozornie niepowiązane rzeczy są częścią tej samej rzeczy. Okazuje się, że można to zobaczyć w kosmosie w postaci gwiazdy neutronowej.
Gwiazdy neutronowe pojawiają się po śmierci dużych gwiazd, które eksplodowały w postaci supernowych. Grawitacja powoduje, że gwiazda zapada się do wielkości małego miasta, ale gęstość wzrasta tak bardzo, że jedna łyżeczka takiej materii zbiegnie się w masie z górą. Rdzeń gwiazdy neutronowej obraca się około 10 razy na sekundę lub więcej. Z czasem prędkość może wzrosnąć i osiągnąć ponad 700 razy na sekundę!
Przedstawiony tutaj pulsar znajduje się w galaktyce M82 i znajduje się w odległości 12 milionów lat świetlnych od nas. Obiekt wysyła promienie X do Ziemi, docierając co 1,37 sekundy. Naukowcy NuSTAR najpierw pomyśleli, że patrzą na masywną czarną dziurę
Niektóre gwiazdy neutronowe, zwane pulsarami radiowymi, są wyposażone w silne pola magnetyczne i emitują fale radiowe w przewidywalnych impulsach. Inne gwiazdy neutronowe mają jeszcze silniejsze pola magnetyczne, demonstrując potężne wybuchy promieniowania rentgenowskiego i gamma o wysokiej energii. Nazywają się magnetarami, a ich pola magnetyczne są uważane za najsilniejsze w całej przestrzeni.
Od lat siedemdziesiątych Naukowcy badali magnetary i pulsary jako dwie różne populacje. Ale w ostatniej dekadzie pojawiły się dowody, że mogą istnieć etapy ewolucji pojedynczego obiektu. Oznacza to, że na początku gwiazda neutronowa może być pulsarem radiowym, a następnie staje się magnetarem. Lub odwrotnie.
Niektórzy uważają, że obiekty przypominające magnetary stopniowo przestają emitować promienie rentgenowskie i gamma. Istnieje również teoria, że najpierw pojawia się pulsar radiowy, a następnie pojawia się pole magnetyczne, tworząc błyski magnetyczne.
Trudno jest badać takie obiekty, ponieważ magnetary trwają tylko od roku do kilku lat, zanim kolosalne fale promieni rentgenowskich rozpraszają energię magnetyczną. Ponadto pulsary są niezwykle starożytnymi przedmiotami. Na przykład obiekt z Mgławicy Krab pojawił się na początku tysiącleci. A samo wydarzenie nie zdarza się tak często. Ostatnia znana supernowa w naszym sąsiedztwie powstała w 1987 roku.
Najbardziej znane części uzyskano z teleskopów Fermi, Swift, RXTE, NuSTAR i obserwatorium XMM-Newton. Obserwacje obejmowały fale sejsmiczne (poprzez magnetar), chmury cząstek wysokoenergetycznych (wokół mgławicy) i magnetar, który uważany jest za najbardziej wolno obracającą się gwiazdę neutronową.
