Eksperyment powinien symulować warunki obserwowane wewnątrz lodowych gigantów naszego systemu. W tym procesie naukowcy po raz pierwszy byli w stanie zbadać deszcz diamentowy utworzony na wskaźniku wysokiego ciśnienia. W tym samym czasie wodór i węgiel są sprężane, tworząc stałe diamenty powoli spadające w głębiny.
Uważa się, że jasne opady atmosferyczne wynoszą 5 000 mil poniżej powierzchni Urana i Neptuna. Planety te mają podobną strukturę wewnętrzną: gęste rdzenie, wokół których koncentruje się gruby lód.
Naukowcy modelowali środowisko, tworząc fale uderzeniowe za pomocą lasera optycznego. Zauważyli, że każdy atom węgla stał się częścią małej struktury diamentowej o szerokości kilku nanometrów. Na prawdziwych planetach będą one znacznie więcej (ważą milion karatów).
Istnieje również założenie, że po tysiącach lat diamenty powoli toną w warstwach lodu i tworzą gęstą warstwę wokół rdzenia. Wczesne eksperymenty nie zdołały uchwycić zmiany w czasie rzeczywistym, ponieważ niemożliwe jest odtworzenie takich ekstremalnych warunków.
Transformacja plastiku w diament
Tworzywa sztuczne naśladują związki metanu z węglem i czterema atomami wodoru (tworzy to niebieski kolor Neptuna). W pośrednich warstwach lodowych olbrzymów metan tworzy łańcuchy węglowodorowe, które hipotetycznie powinny reagować na wysokie ciśnienie i temperaturę, tworząc diamenty.
Laser wytworzył parę fal uderzeniowych, łącząc odpowiednią temperaturę i ciśnienie. Gdy fale się nakładają, ciśnienie osiąga szczyt i właśnie w tym momencie powstaje większość kamieni.
Nanodiamenty w akcji
Przeglądając egzoplanety, naukowcom udaje się obliczyć masę poprzez oscylację i promień z cienia utworzonego przez przejście planety przed gwiazdą. Ale te dane nie ujawniają składu chemicznego. Diamentowy deszcz może być dodatkowym źródłem energii.
Nie mamy okazji zajrzeć do wnętrza planet, ale symulacja pomaga sprawdzić różne domysły. Ponadto eksperyment ten pozwala nam lepiej zrozumieć proces fuzji gwiazd, gdzie wodór łączy się, tworząc hel.
