Odkąd Voyager-2 odwiedził Uran w latach 80., miłośnicy planet nie mogli cieszyć się pozaziemskim promieniowaniem. Aurory (zorze) są tworzone przez strumienie naładowanych cząstek (elektronów) pochodzących z różnych źródeł światła (wiatr słoneczny, wulkanizm satelitarny lub jonosfera planetarna). Są zanurzone w silnych polach magnetycznych i wysyłane do górnego poziomu atmosfery, gdzie zderzenie z cząstkami gazu (tlenem i azotem) odtwarza rozbłyski światła.
Naukowcy byli w stanie dobrze zbadać promieniowanie obcych na Jupiterze i Saturnie, ale Uran wciąż pozostaje tajemnicą. W 2011 roku Hubble stał się pierwszym teleskopem naziemnym, któremu udało się zrobić zdjęcia blasku na Uranu. W 2012 i 2014 r. Naukowcy po raz drugi podziwiali zorze polarne dzięki możliwościom ultrafioletowym kamery spektroskopowej obrazowania teleskopu Hubble'a (STIS). Śledzili wstrząsy międzyplanetarne wywołane dwoma silnymi błyskami wiatru słonecznego, a następnie wykorzystali Hubble, aby uchwycić ich wpływ na zorzę polarną planety. Są niesamowicie szczęśliwi, ponieważ obserwowali najsilniejszy blask na całej planecie podczas całego badania. Przy długoterminowym nadzorze stało się jasne, że światła obracają się wraz z planetą. Ponadto znaleźli utracone bieguny magnetyczne, które zniknęły z pola widzenia niemal natychmiast po odkryciu Voyagera-2 w 1986 r. (Przyczyna - niepewność pomiarów i bezosobowa powierzchnia planetarna).
Jest to połączony obraz Urana, wykonany przez Voyager-2 i Hubble (dwie różne obserwacje) - jeden dla pierścienia, a drugi dla Aurory.
