Detonacja małej supernowej mogła spowodować upadek substancji w mgławicy, która stworzyła nasze słońce i planety.
Nowe badanie mówi, że wynikiem eksplozji gwiazdy (być może dziesiątek razy większej od masy Słońca) może być pojawienie się Układu Słonecznego.
Słońce (i inne elementy) wyłoniło się z chmury gazu i pyłu około 4,6 miliarda lat temu. Od dawna uważano, że jakieś zdarzenie miało na niego wpływ, powodując załamanie grawitacyjne, które utworzyło naszą gwiazdę i dysk materii, gdzie uformowały się planety.
Szukając charakterystycznych wzorów pozostawionych w materii u zarania Układu Słonecznego, Yeon Jung Qian, współautor nowego badania i astrofizyk z University of Minnesota w Minneapolis i jego koledzy sugerują, że eksplozja małej gwiazdy może spowodować zapaść.
Przed rozpoczęciem pracy założyli, że potężna fala uderzeniowa supernowej wytwarza wystarczającą ilość energii, aby skompresować istniejącą wcześniej chmurę pyłu. Naukowcy szukali dowodów tej eksplozji: supernowe generują próbki kontrolne niestabilnych, krótkotrwałych izotopów promieniotwórczych. Znalezienie sygnatur takich anomalii w starożytnych skałach pomogłoby potwierdzić ideę, że supernowa wzięła udział w tworzeniu układu słonecznego. Do tej pory naukowcy nie byli w stanie znaleźć dowodów na te anomalie izotopowe w starożytnych meteorytach, pozostawionych po powstaniu systemu. Jednak naukowcy rozważali supernowe ze stosunkowo masywnych gwiazd (z 15 lub więcej masami słonecznymi). Wręcz przeciwnie, grupa Qian wybrała model o mniejszej masie (12 mas Słońca lub mniej) i zbadała, które izotopy powstałyby podczas wybuchu. Skupili się na produkcji berylu-10 (izotop znajdowany w meteorytach). Jego występowanie w meteorytach było już tajemnicą. Według jednej z teorii, wysokoenergetyczne promienie kosmiczne mogą wyrzucać protony lub neutrony z jąder atomowych, tworząc beryl-10. Ten proces nazywa się chipping.
Używając nowego podejścia do supernowych, Qian zauważył, że niska masa jest w stanie wygenerować dużą liczbę widmowych cząstek (neutrin), których wpływ na jądra atomowe może stworzyć beryl-10. To wyjaśniałoby jego znaczącą obecność w meteorytach.
Ponadto wpływ małej supernowej wyjaśnia również obecność innych krótkotrwałych izotopów występujących w meteorytach. Wśród nich wapń-41 i pallad-107. „Supernowa o niskiej masie daje odpowiedź na szeroki zakres danych, które posiadamy”, powiedział Qian. Zauważył, że wyniki badania nie wyjaśniają obecności wszystkich izotopów o krótkim czasie życia, które znaleziono w meteorytach. „Inne mechanizmy są odpowiedzialne za ich wygląd”, mówi. „Nie sądzę, aby ten moment był postrzegany jako słabość modelu. Ona po prostu nie jest odpowiedzialna za wszystko. Ale nasza praca jest jedną z głównych części układanki o tworzeniu układu słonecznego. Pozostaje znaleźć resztę. ”
Naukowcy mogą również dowiedzieć się, jakie skutki pozostawiła fala uderzeniowa dla chmury, która stała się układem słonecznym.
