Bardzo często chmury molekularne między gwiazdami przypominają wydłużone włókna, które różnią się wielkością. Uważa się, że struktura włóknista odgrywa bardzo ważną rolę w procesie narodzin gwiazd na etapie, w którym materia zapada się i tworzy protogwiazdę. Chmury włókniste można zauważyć, ponieważ wewnętrzny pył blokuje światło optyczne gwiazd tła w falach podczerwonych i submilimetrowych.
Po zaobserwowaniu niektórych włókien okazało się, że one same są wiązkami gęsto rozmieszczonych włókien (galaktycznych włókien), różniących się parametrami fizycznymi. Za pomocą symulacji komputerowej możliwe było wyświetlenie takich struktur. Naukowcy zgadzają się, że turbulencje gazu i zapaść grawitacyjna mogą powodować pojawienie się włókien i protostatów. Ale sam proces pozostaje tajemnicą.
Najczęściej model żarnika formującego gwiazdę jest wyświetlany w postaci walca, którego gęstość wzrasta na osi, powtarzając profil kuli i pozostawiając jednolitą długość. Astronom Phil Myers opracował opcję dla modelu, w którym włókno ma strefę wybuchu gwiazdy wzdłuż długości, w której gęstość i średnica są większe. Zauważalne jest, że w różnych profilach gęstości grawitacyjne „otwory” również się różnią, co prowadzi do różnej liczby gwiazd narodzonych wewnątrz. Myers był w stanie potwierdzić swój rozwój komputera prawdziwym przykładem. W tym celu użyto filamentu w gwiazdozbiorze Muchy, wskazując model wczesnego etapu ewolucyjnego. Zator w Południowej Koronie odpowiada drugiemu modelowi, w którym ewolucja trwała dłużej. Trzeci jest odpowiedzialny wątek w Ophiuchus - ostatni etap. Te trzy profile umożliwiają uwzględnienie wszystkich warunków. Przyszłe badania zapowiadają ujawnienie specyficznych procesów zachodzących w strefach powstawania gwiazd.
