2 stycznia sonda New Horizons wykonała najbardziej odległy lot, wysyłając zdjęcia obiektu pasa Kuipera. To niezwykła Ultima Thule. Lodowa asteroida ma kształt bałwana, co zaskoczyło widzów. Ale dla naukowca i planetologa Williama Hartmanna koncepcja ta nie stała się nowością.
Górny obraz pokazuje obrazy, które Hartmann zaprezentował w latach 1978–1996. Dlatego starał się zilustrować możliwą kolizję odległych asteroid przy niskich prędkościach. Teraz są one porównywane z pierwszym kolorowym zdjęciem Ultima Thule.
W 1969 r. Astronomowie z University of Arizona zauważyli, że asteroida (624) Hector, znajdująca się poza głównym pasem asteroid, wykazuje dziwne zmiany jasności podczas obrotu. Pod koniec lat siedemdziesiątych. Hartmann był w stanie udowodnić, że zmiany te nie były spowodowane obecnością strony z jaśniejszym materiałem, ale niezwykłym wydłużonym kształtem obiektu.
Wizualizacja złożonych podwójnych asteroid stworzonych w zderzeniach o niskiej prędkości: 1978 (u góry po lewej), 1980 (u góry po prawej), 1996 (u dołu po lewej) i obraz Ultima Thule z misji New Horizons (u dołu po prawej)
Naukowiec był zainteresowany tym, jak podobne obiekty niebieskie powstają we wczesnym układzie słonecznym. Rzeczywiście, w wyniku zderzeń przy niskich prędkościach pojawiły się planety. Takie obiekty zaczęto nazywać „podwójnymi kopiami”, gdzie „podwaja się” - składa się z dwóch połówek.
Obraz Hartmanna z 1978 r. Przedstawia kompozytową koncepcję podwójną w kolorze szarym. W 1980 roku wykazał, że wiele ciał w zewnętrznym układzie słonecznym ma czerwonawo-brązowy kolor.
Ultima Thule jest nie tylko pierwszym oczywistym przykładem złożonego podwójnego obiektu, ale także bardzo przypomina wizualizację Hartmanna z 1996 roku. Naukowiec przewidział również obecność jasnego materiału w strefie „konfluencji”, co widać na zdjęciach wysyłanych przez aparat New Horizons.
