W 1901 roku gwiazda GK Perseusz stała się prawdziwą sensacją astronomiczną, stając się przez kilka dni najjaśniejszą gwiazdą na niebie. Ale to nie była eksplozja supernowej. Występ gwiazd był mniej dramatyczny, ale miał znaczący wpływ na przestrzeń lokalną.
Eksplozja GK Perseusza została wywołana przez gorącą plazmę na powierzchni białego karła. Mały gęsty obiekt wyciągał gaz ze swojego gwiezdnego partnera. Gdy plazma osiągnęła masę krytyczną, potężna eksplozja termojądrowa rozerwała górne warstwy białego karła.
Jednak ta eksplozja nie zniszczyła białego karła i dlatego nie była eksplozją supernowej.
Rezultatem „klasycznej” supernowej jest jasna gorąca kula i międzygwiezdna fala uderzeniowa. Chociaż nowe gwiazdy nie tworzą ciężkich pierwiastków, niektóre supernowe produkują takie ciężkie pierwiastki jak żelazo, wapń i tlen. Ale GK Perseus wciąż może mieć dramatyczne konsekwencje dla otaczającej przestrzeni. Teraz, dzięki obserwatorium NASA Chandra, naukowcy badają wyniki obserwacji przeprowadzonych w 2000 roku, a następnie ponownie w listopadzie 2013 roku. Z różnicą obserwacji wynoszącą około 13 lat można zauważyć krótkotrwałe zmiany w eksplozji.
Tak więc, na przykład, zmierzono prędkość fali uderzeniowej, która wynosiła około 700 000 mil na godzinę, czyli w ciągu ostatnich 13 lat, przebyła ona ponad 9 000 000 000 mil (około 1000 jednostek astronomicznych).
W tym samym okresie jasność materiału zmniejszyła się o 40 procent. Szczególnie interesująca była temperatura otaczającego gazu międzygwiezdnego - okazała się niezmieniona.
W nowym raporcie opublikowanym 10 marca w Astrophysical Journal astronomowie sugerują, że pozostałości gazów supernowych mogą być chłodzone, podczas gdy fale uderzeniowe propagujące się z wybuchu przechodzącego przez mniej gęste medium podgrzewają gaz.
