Kwazary reprezentują galaktyki z masywnymi czarnymi dziurami w jądrach. Tworzą tak ogromną ilość energii, że przekraczają resztę terytorium galaktycznego w jasności. Większość promieniowania pochodzi od fal radiowych wytwarzanych przez elektrony wyrzucane z jądra z prędkością bliską światłu.
Szybko naładowane cząstki są również w stanie rozpraszać fotony światła, podnosząc je wzdłuż poziomu energii do zakresu promieniowania rentgenowskiego. Jednak dziesięciolecia badań nie ujawniły dokładnego mechanizmu ich powstawania. W potężnych kwazarach widać, że dominuje dyspersja, ale w reaktorach małej mocy główną rolę odgrywa pole magnetyczne.
Naukowcy postanowili skupić się na 350-letnim długim strumieniu kwazara 4C + 19,44, wykorzystując dane wielofalowe Chandra (promieniowanie rentgenowskie), Spitzer (podczerwień) i teleskop Hubble'a (optyczny), a także bardzo duże masy (radio). Połączenie widoku wielofalowego i wysokiej rozdzielczości przestrzennej pomogło naukowcom systematycznie określać charakterystyki promieni w 10 różnych węzłach wzdłuż strumienia. Odkryli, że siła pola magnetycznego i prędkość cząstek są dość stałe na całej długości strumienia, zakładając, że proces rozpraszania jest dominujący. Ale chociaż nie ma sposobu na wyeliminowanie wpływu efektów magnetycznych. Aby ten proces został aktywowany, jego elektrony muszą należeć do oddzielnej populacji od rozpraszających elektronów.
