Artystyczna interpretacja najodleglejszej supermasywnej czarnej dziury, wystającej części kwazara stworzonej 690 milionów lat po Wielkim Wybuchu. Neutralny wodór gromadzi się wokół, sugerując epokę reionizacji
Naukowcy z Massachusetts Institute of Technology naprawili najodleglejszą supermasywną czarną dziurę. Znajduje się w ultra jasnym kwazarze, którego światło padło zaledwie 690 milionów lat po wydarzeniu Wielkiego Wybuchu. Sveta musiała spędzić 13 miliardów lat, aby dotrzeć do nas.
Pod względem masowości czarna dziura przewyższa słoneczną 800 milionów razy. I to jest zaskakujące, ponieważ nikt nie spodziewał się spotkać tak potężnego obiektu w tak młodym wszechświecie. Dodaje intrygę również do środowiska, w którym znajduje się obiekt. Najprawdopodobniej czarna dziura została utworzona w taki sam sposób jak Wszechświat, który przeszedł zasadnicze przesunięcie z nieprzezroczystego medium do mrugania pierwszych gwiazd. W miarę powstawania gwiazd i galaktyk wytwarzały one wystarczającą ilość promieniowania, aby przenieść wodór z neutralnego do zjonizowanego stanu. Przejście to odzwierciedla fundamentalną zmianę w przestrzeni, która wciąż istnieje do dziś. Naukowcy uważają, że między stanami neutralnymi i zjonizowanymi zaczęła istnieć czarna dziura (50/50).
Najdalsza supermasywna czarna dziura, wystająca część kwazara, która pojawiła się 690 milionów lat po Wielkim Wybuchu.
High Speed Shift
Eduardo Barsados zauważył czarną dziurę. Uważał kwazary - jedną z najjaśniejszych cech. Narzędzie FIRE na 6,5-metrowym teleskopie Magellan pomogło poprawić widoczność. FIRE to spektrometr, który klasyfikuje obiekty na podstawie ich widm IR. Dla jednego obiektu przesunięcie ku czerwieni osiągnęło 7,5, czyli promieniowanie po 690 milionach lat po rozpoczęciu wszystkiego.
Dane z FIRE (Magellan) i GNIRS (Gemini) widma IR kwazara J1342 + 0928. Wstawka wyświetla linię MgII, która odegrała główną rolę w określeniu masywności czarnej dziury.
Blask pierwszych gwiazd
Uważa się, że znaleziony kwazar jest jednym z najważniejszych momentów w uniwersalnej historii. Po Wielkim Wybuchu przestrzeń wydawała się gorącą, gorącą zupą energetycznych cząstek. Gdy się rozszerzyły, ochłodziły się i połączyły w neutralny gaz wodorowy w ciemnych wiekach. W rezultacie skondensowana materia grawitacyjna zstąpiła do pierwszych gwiazd i galaktyk, które stworzyły światło. Istnieje ważne założenie, że konkretny kwazar istniał właśnie w erze fundamentalnych przemian.
FIRE pomógł określić, że większość wodoru wokół kwazara jest neutralna. Doprowadziło to do założenia, że gwiazdy powinny spalić się około 690 milionów lat po wydarzeniu Wielkiego Wybuchu.
Ale tu pojawia się nowa tajemnica: jak tak potężna czarna dziura zdołała się pojawić tak wcześnie? Uważa się, że rosną dzięki masowej absorpcji. Ale osiągnięcie takiej skali zajęłoby znacznie więcej czasu. Teraz naukowcy próbują poradzić sobie z tym problemem.
