Supermasywna czarna dziura w centrum Drogi Mlecznej nazywa się Strzelec A *. Jest to najbliższy nam podobny obiekt, usunięty przez 25 000 lat świetlnych. Astronomowie mają wyjątkową możliwość zbadania tego, co dzieje się w pobliżu „krawędzi” czarnej dziury.
Monitorowanie w zakresie radiowym i rentgenowskim wykazało, że Strzelec A * gromadzi materiał przy ekstremalnie niskich prędkościach - zaledwie kilka setnych masy Ziemi rocznie. Promienie rentgenowskie są stałe i najprawdopodobniej z powodu szybkiego ruchu elektronów w gorącym strumieniu akrecyjnym związanym z czarną dziurą.
Wizualizacja symulowanej aktywności pochodni i chmur materialnych wokół supermasywnej czarnej dziury w centrum galaktyki. Zdarzenie obserwowano w promieniowaniu rentgenowskim i podczerwonym.
Raz dziennie dochodzi do wybuchów emisji, które są bardzo różne: są one częściej pokazywane w zakresie podczerwieni niż promieniowanie rentgenowskie. Niektóre błyski submilimetrowe były wcześniej związane z błyskami podczerwieni, chociaż ich czas był opóźniony w porównaniu do zdarzeń podczerwieni. Problem polega na tym, że pomimo intensywnej kampanii obserwacyjnej naukowcy wciąż nie mogą znaleźć fizycznych mechanizmów powodujących rozbłyski. Astronomowie postanowili przeprowadzić badanie za pomocą obserwatoriów Spitzera i Chandry. W ciągu 4 lat udało nam się zebrać ponad 100 godzin danych, wśród których zaobserwowano zdarzenia w zakresie promieniowania rentgenowskiego i podczerwieni. Najprawdopodobniej zdarzenie rentgenowskie wyprzedza promieniowanie podczerwone o 10-20 minut.
Obserwowana korelacja wskazuje na istnienie pewnego fizycznego związku między zdarzeniami, a mała różnica czasowa pasuje do ogólnie przyjętych modeli opisujących naturę ognisk. Przyszłe obserwacje zaplanowano na lato 2019 r. Jeśli błyski zostaną zauważone, pomogą ustalić nowe limity czasowe i odpowiednie modele fizyczne.
