Powiat Cerberus Fossae
Niektóre pola lawy na Marsie mogą być w rzeczywistości potężnymi strumieniami błota. Tak powiedzieli astronomowie, którzy otrzymali bardziej szczegółowy obraz regionu Cerberus Fossae, który pokazuje, że ta starożytna struktura w ogóle nie mogła być spowodowana aktywnością wulkaniczną.
Jeśli tak, to wiele innych strumieni lawy na Marsie powinno zostać zrewidowanych, według Lionela Wilsona i University of Hawaii, Manoa i Petera Mouginisa-Marka z University of Lancaster w ich nowych badaniach opublikowanych w czasopiśmie Icarus.
Korzystając z modeli i najnowszych map regionu Cerberus Fossae, naukowcy skupili się na obliczeniu prędkości i głębokości tekstur strumieniowych.
Wiele materiałów piaszczystych wydm wciśnięto w kratery marsjańskie. Na przykład stało się to z kraterem Noachi Terre, położonym na zachód od wielkogabarytowego basenu Hellas. Aparat HiRISE w MRO był w stanie uchwycić tę recenzję 28 grudnia 2009 roku. Są to wydmy liniowe związane ze zmieniającymi się wzorami wiatru. Co zaskakujące, wszystkie są bardzo podobne, w tym czerwonawa linia na stokach. Pomiędzy nimi są duże głazy.
Gdyby była to lawa, to jej zachowanie byłoby podobne do tego, że na Ziemi, kiedy często ma pęknięcia i twardą skorupę na powierzchni, które pokazują, jak płynęła przed ochłodzeniem i całkowitym zestaleniem. Ale co jeśli błoto ma twardą skorupę? Autorzy sugerują, że brud, po wybuchu na powierzchni, przesuwa się w dół zbocza, tak jakby nie usiedli na Ziemi. Z jednej strony niskie ciśnienie atmosferyczne Marsa powoduje wrzenie wody w błocie, ale ponieważ atmosfera Marsa jest bardzo zimna, błoto w górnej części przepływu, które jest w bezpośrednim kontakcie z powietrzem, wkrótce zamarza i pozostaje stałą skorupą.
Równina Maléa jest przed tobą - terytorium polarne na południowej półkuli marsjańskiej. MRO jest zdobyty i znajduje się na południe od basenu Hellas. Wraz ze wzrostem widać dychotomię postrzępioną z ziarnistą strukturą. Obszar zamieszkany jest przez starożytne wulkany, takie jak pater. To łacińskie słowo oznacza płytką miskę i zostało po raz pierwszy użyte do formacji wulkanicznych z zaokrąglonymi kalderami. Malea to nizinna równina o zakurzonej powierzchni. Region stopniowo wznosi się na grzbiet, a lekki pył jest wydmuchiwany przez marsjańskie wiatry. To oni dostosowują nachylenie w kierunku grzbietu, co tworzy ostry kąt kontaktu między jasnymi i ciemnymi materiałami powierzchniowymi. Skala konkretnej mapy wynosi 50 cm na piksel.
„Prawdopodobnie brzmi to dziwnie, że można gotować i zamrażać wodę w tym samym czasie, ale w warunkach ciśnienia atmosferycznego na Marsie jest to całkiem możliwe” - mówi Lionel Wilson. Szybkość i trasa, przez którą płynęła lawa, jest bardzo ważna. Naukowcy uważają, że w strumieniu powstało bardzo mało turbulencji, które stworzyły struktury, które możemy zobaczyć dzisiaj.
Kamera HiRISE w MRO była w stanie uchwycić skręcone ciemne ślady na lekkiej powierzchni Marsa. Jeszcze nie tak dawno zadawali naukowcom wiele pytań. Ale teraz wiemy, że tworzą je wiatry, a mianowicie marsjańskie zakurzone diabły. Podnoszą ogrzane powietrze i pozostają aktywne tylko przez kilka sekund. Widoczność uzyskuje się, gdy przenosi się kruchy czerwony pył, po czym pozostaje ciemny ciężki piasek.
„Kluczową kwestią jest to, że przepływy na teksturach powierzchni, które widzimy w dowolnym miejscu na Marsie, są rzekomo tworzone przez strumienie lawy. Ale jeśli nasze obliczenia prędkości przepływu i głębokości są prawidłowe, to każda lawa poruszająca się z takiej głębokości iz taką prędkością ma bardzo niska lepkość i burzliwość.
Ale struktura powierzchni Cerberus Fossae, a zwłaszcza droga przepływu wokół przeszkód, sugeruje, że przepływ był laminarny. „Jak więc uzyskać przepływ laminarny o niskiej lepkości?”
