Teleskop bieguna południowego (SPT) jest idealnie usytuowany, aby zagłębić się we wszechświat. Ale grupa astronomów jest tam zimą bardzo trudna.
Wyobraź sobie, że robisz astronomię w miejscu, gdzie nie ma nocy przez całą zimę, a temperatura spada do -100 stopni Fahrenheita. Ale są pracowici astronomowie, entuzjaści, którzy rok po roku spędzają na antarktycznym teleskopie bieguna południowego.
Jest to surowe środowisko, ale idealne do badań astronomicznych ze względu na suchą atmosferę (para wodna zakłóca obserwacje). Naukowcy z Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics rozważają nawet zbudowanie teleskopu w miejscu Dome A, znajdującym się około 1000 mil od bieguna i reprezentującego długą drogę z domu.
Czy naprawdę lubią tam być przez cały rok? A jakie są typowe codzienne życie personelu Antarktyki? Według eksperymentalnego kosmologa z Uniwersytetu w Toronto, Keitha Vanderlina, który spędził tam 11 miesięcy zimą, to miejsce przyciąga pewien typ osoby, która nie potrzebuje dużej firmy do pracy. Jego grupa wahała się, czy pozostać super społecznym w zwykłych mieszkaniach, czy przejść na emeryturę. Widział też, jak ludzie szaleją z tęsknoty za rodzinami.
„Ludzie, którzy nigdy nie opuścili swoich krewnych, są bardzo szybko„ smażeni ”. Rozwinąłeś słabą wolę - powiedział. „Konieczne jest zrozumienie, że zawód wymaga spojrzenia w obiektyw przez godzinę i nic nie robić”. Vanderlin przybył do National Science Foundation, finansowanej przez Teleskop Południowy, w 2008 r., Po otrzymaniu doktoratu. Zajęło mu pół godziny od mieszkania do biura, aby sprawdzić z kolegą, czy wszystko jest w porządku. Ogólnie rzecz biorąc, prace przebiegały dobrze, z wyjątkiem rzadkich przypadków problemów mechanicznych. Wspomina, jak raz w niedzielę wieczorem wyłączono zasilanie. Długa rozgrzewka wymagała ponownego uruchomienia teleskopu w poniedziałek i kontynuowania gry.
Teleskop bieguna południowego podczas nocy w Antarktydzie.
Warunki są trudne, ale Vanderlid mówi, że nauka jest tego warta. Teleskop tworzy mapę kosmicznego mikrofalowego tła (CMB) - pozostałej energii z czasów, kiedy wszechświat po raz pierwszy się rozwinął. Najlepiej widać to w zakresie mikrofal. Ponieważ promieniowanie reliktowe świeci przez galaktyki, Vanderlid mówi, że światło jest rozpraszane z gorących elektronów i może manifestować się jako nadmiar energii.
„Przeglądając te małe cienie, można dowiedzieć się, gdzie znajdują się największe struktury Wszechświata” - powiedział. „Z biegiem czasu, obserwując pierwszą komorę na biegunie południowym, naukowcy mogą również dowiedzieć się, w jaki sposób gromady galaktyczne rosły w różnych epokach Wszechświata i jak działa ciemna energia”.
Kamera drugiej generacji mierzy natężenie światła i polaryzację. Ponieważ promieniowanie reliktowe jest obserwowane przez galaktyki i inne struktury, naukowcy mogą ocenić, jak zmieniają się formy materii. A to poszerzy naszą wiedzę o grawitacji. Powiedział, że maleńkie cząstki neutrin znacząco wpływają na to, jak struktury powstają we Wszechświecie i jak grawitacja przyciąga pył i gaz do gromad i galaktyk. W 2014 roku inny południowy teleskop BICEP2 odkrył mod polaryzacyjny (mod B), który pierwotnie był interpretowany jako fale grawitacyjne lub fale w czasoprzestrzeni, powstałe z oddziaływań grawitacyjnych. Jednak dalsze badania ujawniły bardziej przyziemne wyjaśnienie: polaryzacja powstała w wyniku kurzu w naszej galaktyce.
Czy Vanderlin znów będzie zimowy? Zrobił kilka letnich wizyt, ale powiedział, że to wystarczy. „Po moim wyjeździe wciąż miałem koszmary, że wróciłem zimą”, mówi. „To nie było złe doświadczenie, ale wystarczające dla mnie ... i myśl o powtórzeniu wszystkiego nie idzie mi do głowy”.
Vanderlin wygłosi publiczny wykład na temat swoich doświadczeń w tym miesiącu w Toronto. Jeśli nie masz okazji odwiedzić, obejrzyj jego prezentację na TEDx lub przeczytaj jego blog o roku na Antarktydzie.
