Galaxy UGC 5101 zawiera aktywny kompaktowy rdzeń, który uwalnia obfite promieniowanie i jest w stanie stymulować narodziny gwiazd. Na zdjęciu teleskopu Hubble'a ogon pływowy po lewej stronie wskazuje, że stoimy przed parą łączących się galaktyk
Większość galaktyk w centrach umieszcza supermasywną czarną dziurę (SMBH). Jednak naukowcy wciąż nie w pełni rozumieją rolę, jaką odgrywają w tworzeniu i ewolucji galaktyk. Wielu zgadza się, że powinna istnieć silna korelacja między SMBH a jej jasnością, masą gwiazdową i ruchami gwiazd w galaktyce.
Te korelacje są stosowane zarówno w lokalnych galaktykach, jak i we wcześniejszych epokach kosmicznych. Jednak pomimo postępów w badaniu SMBH wciąż nie jest jasne, w jaki sposób wpływają one na rodzime galaktyki. W niektórych scenariuszach tłumią narodziny gwiazd, karmiąc się materiałem. W innych wręcz przeciwnie, wzmacniają wygląd nowych gwiazd poprzez aktywację ośrodka międzygwiezdnego. Aby zrozumieć ten problem, wykorzystano różne symulacje komputerowe. Narodziny gwiazd są jednym z głównych wskaźników wzrostu galaktycznego. Naukowcy próbowali zmierzyć formowanie się gwiazd, porównując prędkość narodzin z jasnością. Ale promieniowanie z obszaru wokół supermasywnej czarnej dziury z akrecją (aktywne jądro galaktyczne - AGN) można łatwo pomylić z nutą narodzin gwiazdy. Promienie rentgenowskie można wykorzystać do określenia oddzielnego wkładu AGN, ale pył i inne efekty wpływają na wydajność.
Zespół astronomów zbadał 323 galaktyki za pomocą AGN, potężnych promieni rentgenowskich i aktywnych narodzin nowych gwiazd (określonych za pomocą promieni dalekiej podczerwieni). Galaktyki są odległe, więc ich światło przemieszcza się do nas na odległość 2-11 miliardów lat. Analiza statystyczna próbki pokazuje, że średnio AGN wynosi około 20% jasności w podczerwieni, ale czasami może wzrosnąć do 90%. Okazuje się, że supermasywna dziura nie tłumi gwiezdnych narodzin w galaktyce, ale zwiększa się wraz z uzupełnianiem nowych gwiazd.
