Po prawej: Obraz odległych supermasywnych galaktyk znalezionych w zakresie rentgenowskim Chandry. Po lewej: przegląd podczerwieni Spitzera.
Większość galaktyk ma supermasywną czarną dziurę w środku. Dorasta z powodu masowej akrecji. Widać to w okresach karmienia, ale nie w bezpośredniej widoczności, ale w urządzeniach, które przechwytują ultrafiolet i promienie rentgenowskie. Kiedy zaczyna się faza aktywna, staje się aktywnym jądrem galaktycznym (AGN). Wiele z nich znajduje się w normalnych galaktykach, gdzie powstawanie gwiazd rozwija się wraz z akrecją czarnych dziur. Jednak naukowcy nie do końca zgadzają się z prawdziwą naturą galaktyk-gospodarzy.
Bardzo trudno jest odróżnić udział w emisji od AGN i od samej galaktyki. Nawet Hubble nie potrafi tego zrozumieć, ponieważ galaktyka jest pełna kurzu. Takie obiekty nazywane są „ukrytymi AGN”. W zwykłej obserwacji wyglądają na słabe punkty, ale wiadomo, że ich jasność wynosi 10 miliardów słońc.
Astronomowie postanowili dostarczyć dokładną próbkę ukrytego AGN - tych, których promieniowanie podczerwone jest 20 razy wyższe niż promieniowanie rentgenowskie. Aby to zrobić, zaznaczono 265 AGN, a następnie ustalono, które z nich były w stanie „ukrytym”. W tym celu konieczne było zebranie rozkładu widmowego promieniowania, połączenie go z promieniowaniem podczerwonym i ultrafioletowym, a także danymi optycznymi. Ta informacja została użyta w modelu do wyróżnienia wspólnego komponentu podczerwieni. Po analizie pozostało 182 obiektów. Następnie naukowcy wykorzystali bardzo słabe obrazy optyczne obszarów jądrowych i stworzyli jedną pełną migawkę. Okazało się, że ten obszar jądrowy jest zbyt zwarty w rozmiarze kątowym. Wierzą, że ukryte AGN powinny przetrwać proces kompresji - zimny gaz przepływa do galaktyki i dociera do jądra, ściskając go w rozmiarze. Wyniki te są bardzo ważne, ponieważ wyjaśniają rozwój tych formacji, a także pomagają zrozumieć, co wydarzyło się w galaktykach wczesnego Wszechświata (wyglądają też niezwykle zwarto).
