Ogólne obserwacje z trzech statków kosmicznych pokazują, że najjaśniejsza zorza Jowisza jest zasilana przez satelitę wulkanicznego Io i kontakt z wiatrem słonecznym.
Zorze ziemskie są aktywowane przez wiatr słoneczny przepływający przez planetę. Ale olbrzymie formacje na Jowiszu wynikają głównie z cech planet. Nowe dane pokazują, że przyczyn należy szukać w złożonych wulkanach na Księżycu, Io - najbardziej aktywnym wulkanicznym ciele niebieskim w naszym systemie. Współdziałają z falą uderzeniową powstałą w wyniku nadejścia wiatru słonecznego.
Do analizy wykorzystano informacje z japońskiego satelity SPRINT-A, Juno i teleskopu Hubble'a. Łącząc informacje, naukowcy byli w stanie wykryć proces, w którym gaz siarkowy jest emitowany z wulkanów Io i jest zapisywany w regionie oddalonym od Jowisza. Jest tymczasowo przyspieszany i wysyłany do polarnego regionu gazowego giganta, gdzie kontroluje zorze. Wszystko to zostało odkryte w momencie „przejściowego wyjaśnienia” - przejścia z regionu polarnego do linii równikowej. Ten moment został zauważony w maju 2016 roku. Jakoś energia z Io przesunęła się na Jowisza z przyspieszeniem 400-800 km / s. Poprzednie analizy wykazały już, że wiatr gwiezdny nie jest jedynym uczestnikiem. Kiedyś uważano, że pole magnetyczne obracającego się ciała niebieskiego powinno mieć wystarczającą moc, aby przeważyć nad azymutalnymi ruchami masy i energii. Ostatnie dane przeczą jednak tej teorii.
Jowisz ma Europę i Ganimedesa (lodowe księżyce) zdolne do życia pozaziemskiego ukrytego w podziemnych oceanach. Uważa się, że energia pochodząca z odległego punktu na planetę może wspierać procesy chemiczne na satelitach.
