Pierwszy satelita obserwacyjny Ziemi został wystrzelony 23 listopada 1977 roku. Kiedy pierwszy Meteosat został ustanowiony na niebie, otrzymał przegląd całej planety z orbity geostacjonarnej i ustanowił podstawę europejskiej i globalnej współpracy.
Pogoda wpływa na działalność człowieka, więc przegląd całej Ziemi pozwala prognostom pogody śledzić ewoluujące systemy meteorologiczne. Na przykład huragany atlantyckie pojawiają się na zdjęciach Meteosatu, zanim zaczną kontaktować się z planetą.
Przed wystrzeleniem satelitów meteorologicznych naukowcy mogli polegać jedynie na radiosondach, latawcach i samolotach. Satelity zapewniły jednak ogromną tablicę informacyjną, która wraz z modelami komputerowymi umożliwiła tworzenie prognoz na dłuższe okresy.
W Meteosacie niektórym krajom po raz pierwszy udało się przeanalizować jonosferę z kosmosu. Projekt pierwotnie należał do Francji z udziałem CNES. Jednak Europejska Organizacja Badań Kosmicznych (przed ESA) rozważyła również możliwość wykorzystania satelitów polarno-orbitalnych i geostacjonarnych. Główne biuro znajduje się w Tuluzie, skąd można było dalej rozwijać projekt.
Aby uruchomić Meteosat-1, użyto rakiety Delta z Przylądka Canaveral. Został ustanowiony powyżej równika na 0 ° długości geograficznej. W ciągu miesiąca zarejestrowaliśmy wszystkie systemy i zaczęliśmy otrzymywać dane wykorzystywane do tworzenia prognoz pogody dla wielu krajów europejskich. 23 listopada 1977 r. Meteosat-1 został wystrzelony z Przylądka Canaveral i dotarł na orbitę operacyjną 7 grudnia. Pierwsze ujęcie pojawiło się w recepcji 9 grudnia. Stał się pierwszym satelitą na orbicie geostacjonarnej, zdolnym do śledzenia ruchu wilgoci w powietrzu.
Technologia była bardziej zaawansowana, więc satelita mógł skanować cały dysk Ziemi w ciągu 30 minut. Od premiery minęło czterdzieści lat, a naukowcom udało się znacznie poprawić prognozowanie pogody. Ponadto dane historyczne umożliwiają śledzenie ważnych zmian klimatycznych na planecie.
Oczywiście pierwsze modele nie były przeznaczone do analizy klimatu, ale ich zdjęcia pokazują zmiany w pokrywie gleby i lodzie polarnym. Są też informacje o temperaturze powierzchni morza, co pomogło w stworzeniu dokładniejszych modeli.
Satelita Eumetsat w dziedzinie badań klimatycznych został uruchomiony zaledwie 10 lat po Meteosat-1. Teraz w pozycji 0 ° długości geograficznej zawsze istnieje jeden działający Meteosat. Naukowcy opracowują trzecią generację satelitów meteorologicznych, które mogą zagwarantować ciągły przegląd atmosfery w latach 30. XX wieku.
