„Hariklo”, czule nazywany przez jednego badacza „trochę dziwnym przedmiotem”, to asteroida obracająca się w dziwnym miejscu. Zamiast osiedlać się w zwykłym miejscu (między Marsem a Jowiszem lub poza Neptunem), znajduje się między Saturnem a Uranem. Ponadto Harilko ma swój własny system pierścieniowy. Odkrycie 2014 roku jeszcze bardziej zakłopotało badaczy, ponieważ, jak wiemy, jedyne pierścienie znajdują się w pobliżu ogromnych planet: Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna.
Po odkryciu planetarna naukowiec Margaret Pen z Uniwersytetu w Toronto zainteresowała się utworzeniem tych pierścieni. Ostatnie badania, które przeprowadziła, dają wskazówki do rozwiązania tego problemu. Używając matematyki i obserwacji Chariklo, jej zespół zaproponował nowy sposób tworzenia pierścieni dla asteroidy i innych kosmicznych kamieni (centaurów) w jej pobliżu.
Ich praca sugeruje, że podobnie jak Hariklo, z pasa Kuipera (poza orbitą Neptuna), obiekty lodowe przesunęły się w stosunku do swojej obecnej orbity, a to nagłe ogrzewanie spowodowałoby odgazowanie tlenku węgla lub azotu. Proces ten podniósłby kurz z powierzchni i ostatecznie utworzył pierścień. Teoria ta konkuruje z innym pomysłem, który wcześniej przyniósł z literatury, który stwierdza, że Harilko wziął mały księżyc w pasie Kuipera, który ostatecznie rozpadł się, gdy Harilko przeszedł obok Neptuna. Pen powiedział, że ostatni skrypt jest bardzo rzadki. Tylko niektóre centaury mogły zdobyć pierścienie w ten sposób.
Pierścienie są rzadkie w Układzie Słonecznym. Saturn ma imponujący układ pierścieniowy wraz z Jowiszem, Uranem i Neptunem.
„Scenariusz (Nasz) przewiduje, że wszystkie centaury o długości 100 km (62 mile) powinny mieć jakiś orbitalny materiał zakurzony. Jesteśmy zaangażowani w przyszłą obserwację centaurów, aby nauczyć się odróżniać te ścieżki formacji ”, napisał Pan w e-mailu do Discovery News.
Uran i jego system pierścieni, który jest najbardziej podobny do pierścieni Chariklo.
Po co ograniczać 100 km? Ban mówi, że odgazowanie w małych zakładach nie będzie miało wystarczającej masy, aby powstrzymać odkurzanie zakurzonego materiału. Dodaje, że obiekty pasa Kuipera nie powinny mieć pierścieni, ponieważ są one zbyt daleko od Słońca, a tym samym zbyt zimne, aby doświadczyć tego odgazowania. Nawet jeśli obiekt pasa Kuipera przesunął się wystarczająco blisko planety, aby dzielić księżyc orbity, trajektoria nieuchronnie zmieni planetoidę w centaura.
Obserwacje Harilko są ograniczone odległością, ale astronomowie odkryli, że ma dwa pierścienie. Są szersze po jednej stronie Harilko niż po drugiej. Drugi pierścień zawiera około jednej dziesiątej masy pierwszego pierścienia.
Team Pen zakłada, że pierścień nie jest całkiem okrągły (eliptyczny). Cząstki nie tworzą się w okrąg z powodu indywidualnych oddziaływań grawitacyjnych między cząstkami. Naukowcy zgłaszają, że aby tak się stało, trzeba mieć wystarczającą ilość materiału, aby utworzyć kulę lodową o długości kilometra (0,62 mi). Typowe cząstki powinny mieć również kilka metrów. Jeśli porównamy pierścienie Harilko z innymi ciałami obrączkowanymi w Układzie Słonecznym, to jest on najbliżej Urana, pomimo jego miniaturowego rozmiaru.
„Geometria pierścieni Harilko, które są dość gęste i wąskie, przede wszystkim przypomina pierścienie Urana. Co ciekawe, niektóre pierścienie Urana mają również zauważalny kształt eliptyczny. A badanie systemu Urana zainspirowało nas do przetworzenia pierścieni Harilko ”- pisze Pen.
Pen planuje zastanowić się nad tym, jak pierścienie stały się pierwotnie ekscentryczne. Uważa, że okrągły kształt zmienił rodzaj zaburzeń. Interesuje ją również (ogólnie), czy można przewidzieć mimośród pierścienia na podstawie jego masy i szerokości.
