Misja Apollo nigdy nie wyglądała lepiej niż na tych zdjęciach. Po ponad czterdziestu latach od eksploracji powierzchni Księżyca, dwa projekty fotograficzne pokazują nam księżyc, ponieważ tylko kilka osób go widziało. NASA przesłała tysiące zeskanowanych zdjęć projektu Apollo do Flickr. Ponadto uruchomiono projekt finansowania społecznościowego „Apollo: Panoramas”, który w przyszłym roku wyda te ilustracje w twardej oprawie, łatwo wpisując kwotę potrzebną do tego.
Pod koniec lat 60. krążyły plotki, że astronauci, którzy weszli na powierzchnię księżyca, mogą zatopić się w luźnej glebie. Ale to nie przeszkadzało ekspertom NASA: przed Apollo 11, stacje badawcze Surveyor-3 (USA) i Luna-9 (ZSRR) udowodniły, że w ziemi nie będzie osiadania. Badanie obrazów pozwoliło nam określić, jak głęboko nogi modułu księżycowego weszły w powierzchnię satelity.
Ponadto NASA była zainteresowana prowadzeniem eksperymentów na powierzchni Księżyca. Niektóre eksperymenty przeprowadzono od misji do misji, takie jak pomiary na powierzchni satelity wiatru słonecznego. Przeprowadzając wywiady z astronautami i eksplorując zdjęcia, eksperci NASA byli w stanie dokonać niezbędnych ulepszeń w metodach przeprowadzania eksperymentów na następujących misjach.
Wraz z rozwojem programu Apollo astronauci poprawili swoją wiedzę z zakresu geologii, aby skuteczniej pracować na powierzchni księżyca. Pozwoliło im to na wybranie próbek gleby, które dostarczyły szczegółowych informacji na temat budowy geologicznej satelity Ziemi i przekazały Zarządowi Misji szczegółowe informacje o okolicy. Tak więc dowódca Apollo 15 Dave Scott przedstawił krótki opis otaczającego krajobrazu, zanim jeszcze wyszedł na powierzchnię: wychylił się z modułu księżycowego i rozejrzał dookoła, zrobił kilka zdjęć i przekazał tę informację NASA.
Bez księżycowego łazika misje Apollo musiałyby poważnie ograniczyć ich badania na powierzchni satelity. Lunokhod mógł sam transportować różne urządzenia, próbki gleby i astronautów na wiele mil wzdłuż powierzchni Księżyca, co umożliwiło prowadzenie bardziej szczegółowych badań. W tym samym czasie NASA zadbała o to, by astronauci nie przekroczyli „granicy bez powrotu”, więc w przypadku awarii łazika księżycowego mieliby możliwość powrotu na piechotę do modułu księżycowego.
Gdzie dokładnie astronauci odwiedzili powierzchnię księżyca? To pytanie przestało być banalne po tym, jak astronauci zaczęli używać księżycowych łazików, dzięki czemu mogli podróżować wiele mil od miejsca lądowania. NASA uważnie przyglądała się rozmowom astronautów, danych z kamer monitorujących, śledzeniu dróg przemieszczania się załóg na mapach księżycowych. Później, po otrzymaniu zdjęć, zbadano je, aby porównać obrazy z określonym terenem.
Podczas gdy astronauci starali się opisać otaczający obszar najlepiej jak potrafili, NASA użyła specjalnego narzędzia do kolorowania, aby „skalibrować” obrazy z księżyca, aby określić ich prawdziwy kolor. Modelem tego, który pozwala określić zakres kolorów otaczającego obszaru z daleka, był kolor regolitu sprowadzonego z księżyca. Okazało się to bardzo ważne dla Apollo 17: astronauci odkryli kamień w kolorze pomarańczowym i myśleli, że wygląda to w przeciwieństwie do otaczającego krajobrazu szarych tonów. Ale mieli rację: wulkaniczna skała naprawdę miała taki cień.
