Brytyjscy astronomowie informują o pierwszym wykryciu substancji wpadającej do czarnej dziury z prędkością 30% prędkości światła. Obiekt znajduje się w centrum galaktyki PG211 + 143, odległej o miliard lat świetlnych. Naukowcy wykorzystali dane z obserwatorium rentgenowskiego XMM-Newton do obserwacji czarnej dziury.
Czarne dziury są obiektami o tak potężnych polach grawitacyjnych, że nawet światło nie może uciec z ujęcia. Obiekty te są niezwykle ważne w astronomii, ponieważ oferują najbardziej efektywny sposób wydobywania energii z materii. W rezultacie spadek gazu i jego narastanie powinny stworzyć najbardziej energetyczne zjawiska w kosmosie.
W środku niemal każdej galaktyki znajduje się supermasywna czarna dziura o masie milionów i miliardów razy większej niż słoneczna. Po spożyciu wystarczającej ilości materiału mogą zacząć „świecić” i są uważani za kwazary lub aktywne jądra galaktyczne (AGN). Ale czarne dziury są tak zwarte, że gaz prawie zawsze obraca się zbyt mocno, by upaść prosto. Wybiera ścieżkę wokół dziury, stopniowo zbliżając się do dysku akrecyjnego. Kiedy gaz znajduje się na spiralnej ścieżce w dół, porusza się coraz szybciej, staje się gorący i staje się jasny, zmieniając energię grawitacyjną w promieniowanie, obserwowane przez astronomów.
Typowa struktura dysku podczas modelowania przemieszczonego dysku wokół wirującej czarnej dziury Często zakłada się, że orbita gazowa wokół czarnej dziury jest wyrównana z jej obrotem, ale nie ma na to dokładnego dowodu. Nadal nie jest jasne, w jaki sposób niewłaściwy obrót może wpłynąć na spadek gazu. Jest to szczególnie ważne dla procesu zasilania supermasywnych czarnych dziur, ponieważ materia może pochodzić z dowolnego kierunku.
Wykorzystując informacje z XMM-Newton, badacze zbadali widma rentgenowskie galaktyki PG211 + 143. Galaktyka żyje w kierunku konstelacji Włosy Weroniki i należy do typu Seyferta z niezwykle jasnym AGN, z powodu obecności centralnej masywnej czarnej dziury.
Naukowcy odkryli, że widma są bardzo czerwone, co oznacza, że materia wpada do czarnej dziury z prędkością 30% światła, a mianowicie 100 000 km / s. Gaz prawie nie obraca się wokół otworu i znajduje się bardzo blisko (20 razy większy od otworu). Galaktyka była obserwowana przez długi czas i kiedy silny wiatr wskazał, że była przeciążona. Takie wiatry są utrwalone w wielu aktywnych galaktykach, ale to PG1211 + 143 po raz pierwszy pokazało proces materii spadającej do samej czarnej dziury.
Nowe badanie wskazuje również, że „chaotyczne nagromadzenie” z niedopasowanych dysków może rozciągać się na supermasywne czarne dziury. Będą się obracać dość wolno, będą w stanie wchłonąć więcej gazu i szybciej rosnąć. Uważa się, że właśnie dlatego czarne dziury we wczesnym Wszechświecie bardzo się spieszyły.
