Uważa się, że w każdej galaktyce znajduje się supermasywna czarna dziura znajdująca się w jądrze. Aktywna galaktyka staje się, jeśli dziura jest zasilana przez materię i świeci. Ten „centralny silnik” jest zwykle otoczony pyłowym gazem cząsteczkowym, który ma kształt pączka. Ukrywa czarną dziurę i takie tam. Powszechnie przyjmuje się, że ten rodzaj propagacji ma zastosowanie do wszystkich akreujących supermasywnych czarnych dziur, które wyjaśniają pozorną różnorodność aktywnych galaktyk od najjaśniejszych kwazarów po galaktyki radiowe o niskim świetle.
Wiadomo jednak, że słabe galaktyki radiowe są obdarzone cechami niezgodnymi z tym modelem i nie mają śladów jasnych akrecji i struktur cieniowania „pączków”. Prowadzi to do wniosku, że czarne dziury lub przepływy gazu są wyjątkowe. Nowe dane z University of Manitoba pokazują, że około 1/3 słabych galaktyk radiowych posiada świetlisty gaz i czarne dziury ukryte przez zakurzone pączki. Wszystkie z nich są wyświetlane w zakresie podczerwieni. Aby to zrozumieć, naukowcy przeprowadzili korespondencję do widma IR próbki słabych galaktyk radiowych z kilkoma składnikami, w tym gazem, pyłem i torusem. Okazało się, że 1/3 galaktyk radiowych demonstruje klasyczne silniki centralne z akrecyjnymi strukturami i pączkami. Istnieje założenie, że dla słabszych aktywnych galaktyk właściwości centralnego silnika szybko się zmieniają. Zazwyczaj czarne dziury w takich galaktykach są na diecie z powodu braku przybliżonego materiału, ale są okresowo karmione. W takich momentach o wiele większa masa spada do czarnej dziury, co prowadzi do stworzenia standardowej jasnej struktury akrecji i cieniowania torusa.
