Naukowcy z University of Michigan doszli do wniosku, że galaktyka Andromedy sprzed 2 miliardów lat zmiażdżyła i zniszczyła ogromną galaktykę. Pomimo zapomnienia galaktyka pozostawiła bogaty ślad: niemal niewidoczną aureolę gwiazd (większą niż galaktyka Andromedy), nieuchwytny gwiezdny strumień i oddzielną tajemniczą zwartą galaktykę M32.
Zniszczona galaktyka o nazwie M32p. Była trzecim co do wielkości członkiem Lokalnej Grupy Galaktyk, po Drodze Mlecznej i Andromedzie. Przy pomocy modeli komputerowych naukowcy byli w stanie znaleźć dowody na brakującą galaktykę. Naukowcy od dawna wiedzą, że ta prawie niewidoczna duża halo gwiazd zawiera pozostałości mniejszych zjadanych galaktyk. Uważa się, że Andromeda zdołała pożreć setki swoich mniejszych braci. Wydawało się, że przeszkadza w badaniu galaktyki.
Jednakże nowa symulacja komputerowa nie była zakłopotana faktem absorpcji w przeszłości i odkryła, że większość gwiazd zewnętrznego słabego halo Andromedy przyczyniła się do zgniecenia dużej galaktyki. Oznacza to, że dane te można wykorzystać do wydedukowania charakterystyki największej z pokruszonych galaktyk. Galaxy M32 był 20 razy większy niż jakakolwiek galaktyka połączona z Drogą Mleczną. Wyróżniał się także masowo i stał się trzecim co do wielkości w grupie lokalnej. Badanie to wskazuje, że zwarta i gęsta galaktyka M32 jest przetrwałym centrum zaginionej siostry Drogi Mlecznej. To naprawdę dziwny obiekt, ponieważ składa się z wielu młodych gwiazd i jest uważany za najbardziej zwartą galaktykę spośród tych znanych we Wszechświecie!
Dane te mogą wpływać na tradycyjne rozumienie procesu rozwoju galaktyki. Okazuje się, że dysk Andromedy przetrwał po uderzeniu masywną galaktyką. Ale potem pojawia się wątpliwość, czy duże zderzenia niszczą dyski i tworzą typ eliptyczny. Czas połączenia może wyjaśniać pogrubienie dysku Andromedy, a także wybuch gwiezdnych narodzin 2 miliardy lat temu.
Naukowcy uważają, że metoda zastosowana w ich pracy może być zastosowana do innych galaktyk, pozwalając na pomiar najbardziej masywnych fuzji galaktycznych. Pozwoli to zrozumieć przyczyny wzrostu galaktyk i śledzić wpływ zderzeń.
