Z lekcji geografii pamiętacie, że na Ziemi jest teraz 6 kontynentów. Są one również wyraźnie widoczne na mapach geograficznych. Wiemy jednak, że nie są one naprawiane na swoich miejscach, a wcześniej ich lokalizacja była inna. Poruszali się! Aby to udowodnić, Alfred Wegener musiał sprzeciwić się społeczności naukowej.
Kontynenty się poruszają!
W rzeczywistości prawda ta nie została odkryta przez Wegenera, ponieważ nawet przed nim byli naukowcy, którzy zaczęli zgadywać o dryfie kontynentalnym. Teraz wiemy o istnieniu superkontynentu Pangei w przeszłości, który następnie został podzielony. Ale w czasach Wegenera konieczne było zbieranie dowodów ruchu kontynentów po trochu.
Pierwsze pomysły przyszły na myśl Francisowi Baconowi już w latach dwudziestych XVII wieku. Zauważył dziwne podobieństwo do wybrzeży Ameryki Południowej i Afryki. Franco Plaka poszedł za nim w 1668 roku. Teodor Lilienthal posunął się jeszcze bardziej, który w 1756 r. Oświadczył, że istnieje wyraźna zgodność między tymi liniami.
Te cechy próbowały w 1858 roku wyjaśnić Antonio Snydera. Wierzył, że cała ta sytuacja w nierównomiernym ściskaniu Ziemi podczas jej chłodzenia. Doprowadziło to do obserwacji podziału powierzchni na kawałki. Idea chłodzenia i sprężania stała się podstawą działalności naukowej innych geologów. Ale Wegener się nie zgodził.
Anty-naukowy gawędziarz
Znaczek pocztowy w Berlinie Zachodnim poświęcony A. Wegenerowi, 1980
Alfred Wegener został uznany za specjalistę w dziedzinie meteorologii i astronomii. Już w 1910 r. Odwiedziły go pierwsze myśli o dryfujących kontynentach. Napisał, że po prostu rozważał mapę świata i nie mógł zrozumieć, dlaczego pasma przybrzeżne oddzielone przez Ocean Atlantycki tak bardzo się pokrywają.
Pomysł ten został wzmocniony podczas trzech wypraw na Grenlandię, z którymi po prostu się zakochał. W rezultacie w 1912 r. Urodził się pierwszy raport. Uważał, że kontynenty należy traktować jako rodzaj niezależnego płaskowyżu, który wydaje się znacznie łatwiejszy niż skorupa, położona głębiej.
Oznacza to, że kontynenty można uznać za kry pływające po skorupie. Wegener cały czas zbierał dowody, popierając teorię. Wśród argumentów wspomniano już o podobieństwie afrykańskich i południowoamerykańskich konturów przybrzeżnych, a także niewytłumaczalnym podobieństwie amerykańskiej i europejskiej flory i fauny.
Przeciwnicy teorii
Alfred Wegener
Początkowo naukowcy śmiali się tylko z Wegenera. Ale prawdziwa kontrowersja i dyskusja rozpoczęła się w 1922 r., Kiedy opublikował książkę „Pochodzenie kontynentów i oceanów”. Publikacja jest sprzedawana w kilku językach i jest szeroko dyskutowana. Niestety, zbyt wielu zabrało go do bagnetów.
Wagener był nazywany gawędziarzem, marzycielem i amatorem, a jego idee były nawet postrzegane jako straszne i destrukcyjne błędy. Geolodzy uparcie wierzyli w poprzednią teorię kompresji podczas chłodzenia Ziemi i nie chcieli niczego słuchać. W swojej książce Wagener próbował znaleźć wyjaśnienia. Wierzył, że cała ta sprawa leży w sile odśrodkowej spowodowanej przez rotację Ziemi, jak również we wzajemnym przyciąganiu Słońca, naszej planety i Księżyca. Dlaczego nikt nie chciał go słuchać?
Naukowcy sami zauważyli podobieństwa zwierząt i roślinności na różnych kontynentach i nie mogli zignorować zarysów wybrzeża. Ale widzieli inne wyjaśnienie. Wierzono, że zanim kontynenty zostały już połączone przez lądowe przesmyki, które później zalały oceany.
Ale w rzeczywistości Wegener nie został wysłuchany, ponieważ nie pasował do imprezy geologicznej. Był astronomem i meteorologiem, aw geologii bardziej prawdopodobnym był początkujący samouk. Jednak to był właśnie jego atut, ponieważ naukowiec mógł zbierać informacje z różnych dziedzin nauki, podczas gdy inni skupiali się wyłącznie na geologii.
Postscript
Alfred Wegener zmarł w 1930 roku. Po 30 latach udało się znaleźć przyczynę ruchu kontynentów w oparciu o ruch wzdłuż płaszcza. Teoria dryfu kontynentów Wegenera stała się ogólnie akceptowana i nadal jest badana.
