Fizycy byli w stanie określić mechanizm wyjaśniający pojawienie się dwóch zakurzonych chmur plazmy wynikających z upadku meteorytu na powierzchnię Księżyca. Zderzenie meteorytu z powierzchnią Księżyca znacząco zmienia właściwości otaczającego pyłu systemu plazmowego. Dokładniej, duża objętość regolitu (cząstki pyłu o wielkości 10-100 mikronów) jest wrzucana do stosunkowo „czystej” egzosfery.
W 2015 roku astronomowie zarejestrowali podobne zjawisko, zauważając błysk optyczny. Powstał po upadku meteorytu na księżyc. Wnioski sugerują, że mówimy o dużym i szybko poruszającym się obiekcie, po którego wydźwignięciu pojawiły się dwie chmury nieznanego składu.
Później można było ustalić, że zderzenie meteorytu z powierzchnią księżycową prowadzi do pojawienia się fali uderzeniowej emitującej fragmenty regolitu i kroplę stopionego materiału do otaczającej wolnej przestrzeni. Fragmenty i stwardniałe stopione kropelki wznoszą się ponad powierzchnię, kontaktują się z elektronami w wietrze słonecznym i promieniowaniu, a następnie stają się naładowane elektrycznie. W tym procesie powstają dwie zapylone chmury plazmy: jedna jest reprezentowana przez fragmenty regolitu, a druga przez zestalone kropelki stopionego materiału. Różnią się one charakterystyką, więc przegląd jest oglądany oddzielnie.
Naukowcy zidentyfikowali główne cechy chmur: szybkość ekspansji, rozmiar, gęstość i ładunek elektryczny cząstek. Obliczenia i obserwacje zbiegły się w czasie. Okazało się, że chmura stworzona przez utwardzone krople rozszerza się znacznie szybciej niż druga.
Ważne jest, aby zrozumieć, że pył księżycowy pozostaje poważnym zagrożeniem dla misji kosmicznych. Wpływa na zdrowie astronautów, a także zakłóca działanie instrumentów. Ponadto przykleja się do skafandrów i wchodzi do pomieszczeń. Badanie chmur pyłu księżycowego jest ważne dla zapewnienia bezpieczeństwa przyszłych lotów na Księżyc.
