W 2011 i 2013 r Koreański lodołamacz zdołał zbliżyć się do jednej z najbardziej odległych części oceanu. Jest to region w pobliżu Antarktydy i na południe od Nowej Zelandii. Tam zespół wydobył próbkę z dna morskiego, odkrywając nieznany wcześniej obszar stopionych głębin ziemi.
Naukowcy przeanalizowali mieszaninę wariantów chemicznych (izotopów) w próbkach dna morskiego z różnych części świata, aby zrozumieć, która „część płaszcza” je stworzyła. W pewnym momencie większość ciał stałych na powierzchni ziemi lub w jej pobliżu była częścią topionego wewnętrznego wypełnienia planety.
Jednak różne części przestrzeni wewnętrznej zawierają różne stosunki izotopów, co umożliwia tworzenie sygnatur kontrolnych. Badanie materiału z odległej części oceanu (australijsko-antarktyczny grzbiet - AAR) wykazało, że ma on unikalny podpis chemiczny. Tak więc wcześniej nikt nie wiedział o tej domenie płaszczowej.
Ten odcinek o szerokości 1900 km był ostatnią „luką” w modelu geologicznym dna morskiego. Naukowcy przewidzieli, że AAR będzie miał taki sam podpis izotopowy jak Ocean Spokojny, wierząc, że dwa dno morskie wyłoniło się z jednej części płaszcza Ziemi (gorący, skalisty obszar, później wciśnięty między skorupę a rdzeń). Wszystko wskazuje jednak na to, że miejsce to oderwało się od własnej części płaszcza z powodu dużych zniszczeń geologicznych, które miały miejsce około 90 milionów lat temu. Był to koniec okresu, w którym masywy lądowe zjednoczyły się w superkontynencie Gondwany z nowoczesną Antarktydą w centrum. Gdy się rozpadł, głęboka warstwa płaszcza („Zatoka Antarktydy”) posunęła się między podzielonymi kawałkami kontynentu, tworząc stosunkowo płytkie AAR na dnie morskim.
Przed nami ostatnia część obszaru płaszcza oceanu. Nadal jednak dyskutuje się o tym, jak nowe i starożytne obszary płaszcza nawiązały kontakt z wczesną historią Ziemi i jak wpłynęło to na kształtowanie się współczesnego widoku planety.
