Wydaje się, że nie można zajrzeć do wnętrza gwiazdy. Zespół naukowców z Instytutu Badań nad Układem Słonecznym im. Maxa Plancka był jednak w stanie po raz pierwszy określić głęboką strukturę wewnętrzną dwóch gwiazd na podstawie ich wibracji.
Nasze Słońce, podobnie jak większość gwiazd, doświadcza pulsacji, które rozprzestrzeniają się wzdłuż wnętrza jak fale dźwiękowe. Częstotliwości tych fal są odciśnięte na świetle gwiazd i mogą być później odnotowane przez ziemskich astronomów. W ten sam sposób, w jaki sejsmolodzy badają strukturę planetarną przez trzęsienia ziemi, astronomowie określają właściwości gwiezdne poprzez pulsacje.
Dwie badane gwiazdy należą do systemu 16 Łabędź (A i B) i przypominają Słońce. Są od nas oddalone o 70 lat świetlnych, więc wydają się stosunkowo jasne i nadają się do analizy.
Aby stworzyć model wnętrza gwiazdy, należy zmienić gwiezdne modele ewolucyjne, dopóki jeden z nich nie będzie korelował z obserwowanym określonym widmem. Ale pulsacje w modelach teoretycznych często różnią się od gwiazd. Tak więc część fizyki gwiazd nie została jeszcze ujawniona. Dlatego naukowcy zdecydowali się zastosować metodę odwrotną. Wyprowadzili lokalne właściwości regionu gwiazdowego z obserwowanych częstotliwości. Ta metoda w mniejszym stopniu opiera się na założeniach teoretycznych, ale wymaga dokładnego pomiaru danych. Jest to również złożone z matematycznego punktu widzenia.
Korzystając z tej metody, naukowcy zatopili się w gwiazdach o 500 000 km i odkryli, że prędkość dźwięku w regionach centralnych jest większa niż pokazują modele. W przypadku Łabędzia 16 różnice te wyjaśniają błędy w określaniu parametrów gwiezdnych, ale w 16 Cygnus A nie znaleziono oczywistych powodów.
Być może, podczas gdy niektóre zjawiska fizyczne są dla nas niedostępne, należy to uwzględnić przy sporządzaniu modeli. To tylko pierwsza analiza strukturalna. Naukowcy planują przetestować kolejne 10–20 dodatkowych gwiazd za pomocą informacji z teleskopu Keplera. Więcej danych będzie dostępnych w przyszłych misjach TESS i PLATO.
