Nawet gdy Wisconsin i Zachodnia Rosja rozdzieliły się na południe od równika, gwałtowne zderzenie w pasie asteroidów odsłoniło Ziemię przed meteorytami.
Kosmiczne skały, które były 100 razy większe niż dzisiejsze meteoryty, rozpadły się na Ziemię (skały wielkości boiska piłkarskiego spadają na Ziemię co około 10 000 lat). Jednak odkryto kilkanaście kraterów uderzeniowych, powstałych w wyniku starożytnego bombardowania 470 000 000 lat temu w okresie ordowiku. Większość z nich znajduje się w Ameryce Północnej, Szwecji i zachodniej Rosji. Istnieje około 185 znanych kraterów uderzeniowych na Ziemi w różnym wieku, podczas gdy Księżyc ma ponad 100 000.
Ale liczba kraterów okresu ordowiku może się wkrótce zmienić. Wynika to z faktu, że technologia poszukiwania dowodów potwierdzających obecność krateru uderzeniowego stała się łatwiejsza i tańsza. „Obrazy Google Earth nie są wystarczająco szczegółowe, aby określić strukturę uderzenia” - powiedział geolog planetarny Christian Koublel podczas dorocznego spotkania Geological Society of America 22 października w Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej. Podczas spotkania w Vancouver naukowcy przedstawili nowe dowody, które pozwoliłyby uwzględnić kratery uderzeniowe w Wisconsin, Kentucky i Tennessee w kraterach okresu ordowiku. Trzy tajemnicze struktury zachowały swój okrągły kształt, ale utraciły większość pierwotnych funkcji w wyniku erozji. W ostatnim stuleciu wydobycie odkrywkowe doprowadziło również do zniszczenia krateru w Wisconsin. Zachowała się tylko centralna elewacja. Gdy meteoryt uderza w Ziemię, siła uderzenia może podnieść skałę w górę. W każdym stanie naukowcy poszukiwali śladów zniszczonych minerałów lub efektów cieplnych. Ale jak dotąd nikt nie znalazł niepodważalnych dowodów podczas badania kraterów.
Ale nawet bez niepodważalnych dowodów, meteoryt uderzeniowy, znajdujący się na wzgórzu Brussels w hrabstwie Dor w stanie Wisconsin, jest najlepszym przykładem idealnego okrągłego krateru. Płaski szczyt jest wypełniony rozbitym kambryjskim piaskowcem, który powinien znajdować się 1300 stóp poniżej młodszych skał węglanowych.
