Po lewej: trasy słynnych trojanów marsjańskich wokół L4 i L5 (skrzyżowań) w odniesieniu do Marsa (czerwony dysk) i Słońca (żółty). Kropkowany okrąg to średnia odległość Marsa-Słońca. Po prawej: wzrost wstawki (przerywany prostokąt) wskazujący trasy 8 trojanów L5: 1998 VF31 (niebieski), Eureka (czerwony) i 6 obiektów - członków rodziny (żółty). Wypełnione dyski oznaczają względne rozmiary asteroid. Największa to Eureka (2 km szerokości).
Mars jest zmuszony dzielić swoją orbitę z grupą małych asteroid - trojanów. Korzystając z Bardzo Dużego Teleskopu w Chile, zespół astronomów zauważył, że większość z nich powstała z jednego zestawu materiałów. Najprawdopodobniej reprezentują pozostałości miniplanety zniszczonej przez starożytny strajk.
Asteroidy trojanów przechodzą wzdłuż ścieżki orbitalnej w tej samej odległości od gwiazdy co Mars (60 stopni przed i za nią). Szczególnie interesujący dla ich lokalizacji był francuski matematyk Joseph-Louis Lagrange, który nazwał słynny „Punkt Lagrange'a”.
W dniu Jowisz znalazł około 6000 takich obiektów i około tuzina Plutona. Uważa się, że pozwalają spojrzeć na starożytny system, obiekty kodu znajdowały się w innych miejscach niż obecnie.
Mars jest jedyną planetą typu ziemskiego z satelitami trojańskimi ustawionymi na stałej orbicie. Pierwszy trojan został znaleziony 25 lat temu w L5 i nazwany Eureka (odniesienie do oświadczenia Archimedesa). Teraz mają 9, czyli 600 razy mniej niż Jowisza. Ale nawet ten przedstawiciel wykazuje interesującą strukturę, której nie znajdziesz nigdzie indziej w naszym systemie.
Widma asteroid grupy Eureka: (385250) 2001 DH47 (czerwony) i (311999) 2007 NS2 (czarny). Spectrum 5261 Eureka jest wyświetlany na niebiesko. Wszystkie są podobne, co wskazuje na tę samą kompozycję, która jest również powszechna wśród asteroid.
Przede wszystkim wszystkie trojany, z wyjątkiem jednego, pozostają w tyle za planetą w punkcie Lagrange'a (rys. 1, z lewej). Orbity wszystkich trojanów L5 z wyjątkiem jednego są skoncentrowane wokół Eureki (rys. 1, po prawej). Chociaż nikt nie wie dokładnie, dlaczego są one tak nierówne, ale są teorie. Uderzenie mogło złamać asteroidę na L5, pozostawiając grupę fragmentów. Albo ciśnienie obrotowe spowodowało, że Eureka się odprężyła, tworząc małe zanieczyszczenia wokół swojej heliocentrycznej orbity. Niezależnie od tego, która opcja jest poprawna, klaster taki wyraźnie wskazuje, że te asteroidy były częścią jednego obiektu. W końcu tylko test kwasu może pomóc, co decyduje o kompozycji. Na szczęście można to zrobić za pomocą teleskopu. Konieczne jest jedynie zmierzenie koloru światła słonecznego odbitego od powierzchni (aby uzyskać widmo).
W tym celu Apolostolos Christou i Galin Borisov użyli spektrografu X-SHOOTER zainstalowanego na Bardzo Dużym Teleskopie na początku 2016 roku. Chcieli stworzyć widma dwóch asteroid z grupy Eureka (311999 i 385250). Odkryli, że te obiekty są „martwymi kopiami” Eureki, co potwierdziło „związek”. Widma pokazują, że oliwin jest obecny w kompozycji. Zazwyczaj minerał ten pojawia się w większych obiektach przy wysokim ciśnieniu i temperaturze. Naukowcy uważają, że te asteroidy są płaszczami mini-planet lub planetozymali, które, podobnie jak Ziemia, zdołały utworzyć skorupę, rdzeń i płaszcz. Ale z powodu ciosu upadli.
Christow przypomniał, że istnieje wiele trojanów między Marsem a Jowiszem, ale żaden z nich nie jest nasycony oliwinem. Wszystko to wiąże się z problemem niedoboru płaszcza: jeśli doda się masę różnych materiałów w pasie asteroid, brakuje płaszcza w porównaniu ze skorupą kamienną i metalicznym materiałem rdzenia.
Chociaż odkrycie tej grupy przy obecności oliwinu nie rozwiązuje problemu, ale sugeruje to, że materiał płaszcza znajdował się w pobliżu Marsa na samym początku historii naszego systemu. Oznacza to, że brał udział w tworzeniu Czerwonego Olbrzyma, a być może także naszej Ziemi.
